Kolonialisme? Daar heeft Yakari nog nooit van gehoord

Yakari is een jongetje uit de gelijk­namige Zwitserse strip uit 1969 en de tv-serie uit 2005, een soort hervertelling van de geschiedenis waarin inheemse Amerikanen onder vrolijke deuntjes rondrijden op paarden, die in werkelijkheid zijn meegenomen door de Spaanse kolonisten, maar in de strip op een magische wijze naar Noord-Amerika zijn gekomen. Over kolonialisme wordt met geen woord gerept.

Dan is daar nu de film. Scenarist en regisseur Xavier Giacometti, die met de strip aan de haal ging, lijkt weinig met het bronmateriaal te worstelen en neemt het ahistorische universum regelrecht over. De resulterende tekenfilm, die de oorsprong van Yakari’s gave met dieren te kunnen spreken moet verbeelden, is daardoor net zo tweedimensionaal als de getekende animatie.

Er zijn dan geen kolonisten aanwezig, toch stelt de film een door en door koloniaal wereldbeeld tentoon. Yakari speelt zich af in een fantasiewereld bewoond door nobele wilden, een fictieve conglomeraatstam van inheemse volkeren (‘indianen’ genoemd in het persmateriaal voor de film). De beoogde westerse kijker kan op ze neerkijken, maar kan ze ook bewonderen om hun intuïtieve ­connectie met de natuur.

Misschien vinden kinderen Yakari’s zoektocht naar zijn ouders – zijn gave krijgt hij op gemakkelijke wijze in het begin van de film van de ‘Grote Adelaar’, in wat volgt probeert hij zijn stam terug te vinden – ondanks het middelmatige verhaal onderhoudend. Daar ligt het probleem juist: het verhullen van een koloniaal wereldbeeld in een simpel verhaal over een naïeve jongeling die met schattige dieren kan praten. Daar is geen excuus voor.