Koefnoen in het DeLaMar Theater: je kunt het soms amper satire noemen

Koefnoen Live, te zien in het DeLaMar Theater, is een prachtig vormgegeven voorstelling, maar aan het script lijkt minder aandacht besteed. Veel sketches duren te lang en missen een scherpe angel.

In de televisieversie van Koefnoen zat ooit een sketch waarin Owen Schumacher sprinter Churandy Martina imiteerde. Hij had zijn gezicht zwart geschminkt, sprak met een zwaar accent en herhaalde steeds het zinnetje waarmee de atleet bekend werd: ‘Ik ben blij man!’

Dat zou nu niet meer kunnen. Waarschijnlijk zouden Schumacher en compagnon Paul Groot niet eens meer op het idéé komen. De wereld verandert. Dat is ook direct het thema van Koefnoen Live, waarin ze vooral oude typetjes uit de mottenballen halen om te kijken hoe die zich verhouden tot het nieuwe normaal en de nieuwe moraal.

Flinterdun concept van Koefnoen

Een onverdeeld genoegen is dat niet. De decors zijn prachtig, alle acteurs meer dan capabel, maar het script kent serieuze problemen. Het begint al bij een ellenlange sketch waarin de directrice van basisschool Karrekrak (gespeeld door Jeremy Baker) te maken krijgt met erg mondige ouders. Het punt, laten we toch eens wat meer waardering hebben voor leerkrachten, is snel gemaakt. Er zitten veel te weinig goede grappen in om het flinterdunne concept vervolgens een minuut of zes, zeven interessant te houden.

Dat wordt gedurende de voorstelling een patroon. Je ziet het terug in de zeer trage scène over vrouwenkoor Hardkoor, die vooraf wordt gegaan door een klungelige uitleg over de (overbodige) rol die twee mensen uit het publiek spelen. Of in een sketch waarin rochelende rokers zich buiten het ziekenhuis beklagen over mensen die zich niet tegen corona laten vaccineren en zo de zorg onnodig belasten. Ironie is het enige wat dit nummer te bieden heeft en die wordt tot twee keer toe bijna letterlijk uitgesproken. Dat kun je amper satire noemen.

Sterk beeld

De scènes die wél werken drijven vaak op een sterk beeld. De Zeeuwse dames Roelfje en Wimpje bijvoorbeeld blijken helemaal bij de tijd en gaan op een absurde, schitterend vormgegeven reis die we hier niet zullen verklappen. Diversiteit komt aan bod in een sketch over een klein persoon die Sinterklaas wil spelen. Lollig, met tegen het einde een scherpe angel die elders vaak ontbreekt.

Op het waarschijnlijk beroemdste Koefnoen-typetje, happy single Ipie, moeten we heel lang wachten. Dat geduld wordt beloond, want het is veruit het meest geslaagde deel van de avond. Na alle opzichtige metaforen en soms zelfs moralistische dialogen gaat Ipie gewoon lekker zitten zwijgen. Wanneer ze uiteindelijk toch haar mond opendoet, voel je warempel iets van ontroering. Heel even doet Koefnoen Live dan denken aan de recente revues van Alex Klaasen. Een vergelijking die deze show verder helaas niet kan doorstaan.