Joris Linssen kan als geen ander meebuigen met het verdriet van anderen

Als Joris Linssen in beeld verschijnt, is de traan nooit ver weg. Voor het twaalfde jaar alweer trekt hij in de donkere dagen voor kerst met zijn boompje door het land, om mensen uit te nodigen iemand ‘in het licht te zetten’. Hele gewone mensen en dat alleen al vond Lips een enorme opluchting.

Maandagavond, in de eerste uitzending van dit seizoen, zagen we Yvonne, een moeder die in 2018 haar zoon Daniël was verloren aan een meningokokkeninfectie. Vijf dagen en weg was hij. Drie weken voordat hij 21 zou worden. In het stadion van zijn voetbalclub PSV bleef sindsdien zijn stoeltje leeg.

Linssen: “Is hij er nog voor jou?”

Noem het larmoyant, dacht Lips, effectief is het wel. Je zou het niet zeggen in een land waar scheldpartijen en bedreigingen aan de orde van de dag zijn, maar kennelijk heeft Nederland massaal behoefte aan een beetje troost. En daarvoor hoef je eigenlijk alleen maar lichtjes mee te buigen met het verdriet van anderen. Linssen kan dat als geen ander.

Ook mooi: in Dokkum wilde buurtbewoner Jan graag Samya in het licht zetten, een Syrische vrouw, die met twee kinderen vanuit Idlib haar man achterna was gereisd. Jan en zijn vrouw Grietje hadden destijds een babybedje bij het gezin gebracht. Sinds die tijd zagen ze elkaar bijna wekelijks.

“Ik ben ontzettend trots op haar,” zei Jan, alvorens haar foto in Joris’ kerstboom te hangen. “Het is een vrouw die zo ontzettend veel doet. Ze heeft een druk gezin, ze volgt een studie, ze doet vrijwilligerswerk als tolk bij de gemeente om nieuwkomers te helpen, ze is eigenlijk te druk.”

Linssen: “Je foto straalt nu al licht.”

“Dankjewel,” zei Samya.

Tien minuten televisie en Lips dacht: zo simpel kan het leven dus ook zijn. Laat de kerst maar komen.

Reageren? hanlips@parool.nl.