Jeroen Pauw ontbrak in de Limburgse versie van The Passion

Het relispektakel van The Passion kan Lips als trouw kijker inmiddels wel uittekenen. Het is wachten op het moment dat Zwart Wit van Frank Boeijen wordt ingezet, al zag hij niet aankomen dat dit dit jaar aan de talkshowtafel van Jeroen Pauw zou gebeuren.

Toch mag The Passion qua traditie niet in de schaduw staan van de Passiespelen die al meer dan negentig jaar in het Limburgse Tegelen worden gehouden, zo leerde Lips in de uitstekende Teledoc Het kruis van Tegelen van regisseur en Limburgchroniqueur Hans Heijnen.

Om de vijf jaar wordt in het kleine plaatsje onder Venlo het lijdensverhaal van Jezus nagespeeld. Dit gebeurt door amateurtoneelspelers, maar wordt bloedserieus aangepakt. Sterker nog, de cast, het script en de uitvoering leiden niet zelden tot diepe verdeeldheid in de hechte gemeenschap. Terugkerende splijtzwam: moet het verhaal eigentijdser worden verteld, of juist zo dicht mogelijk bij de versie uit de Bijbel blijven? Dat is meer dan religieuze haarkloverij. Er gaan stemmen op om Jezus homoseksueel te maken, of om Maria nog een zoon te geven, iets wat onbespreekbaar is binnen de katholieke kerk. En mag het woord ‘klootzak’ in het stuk voorkomen?

Heijnen neemt de tijd, bewandelt zijpaden, en weet een fraai beeld te schetsen van hoe een traditie mensen bijeenbrengt, maar ook uit elkaar drijft, en hoe de kerk zich voortdurend aan moet passen aan een snel veranderende wereld.

‘De beste Jezusspelers zijn mensen die bagage op emotioneel gebied hebben,’ wordt gezegd, waarbij Lips toch weer even terug was bij GTST-ster Soy Kroon, die hij in The Passion zag. Die was misschien dan niet de beste Jezus ooit (dat eretitel blijft wat Lips betreft voor Jan Dulles), maar wel de jongste. Waarmee, net als in Tegelen, werd bewezen dat tradities alleen kunnen voortbestaan als ze worden doorgegeven aan een nieuwe generatie.

Reageren? hanlips@parool.nl.