Is muurbloem Guido nu verlegen, of juist een verwaande angsthaas?

Guido’s verhaal begint in 1996, wanneer hij een boom speelt in de schoolmusical. Het openingsbeeld van decorontwerper Janne Sterke is prachtig: we kijken tegen de achterkant aan van een toneeldecor, waar Guido in boomkostuum staat, giftig foeterend tegen een ingebeeld publiek.

Intussen gaan zijn medespelers op en af en brengen ze, voor ons onverstaanbaar, hun dialogen over het voetlicht – op het achtertoneel. Achter de schermen wordt supersnel van kostuum gewisseld, overgegeven en stiekem gezoend. Guido neemt er geen deel aan. “Was ik maar vijftig,” klaagt hij, “de leeftijd waarop alles klopt.”

Luidruchtige golden boy

De voorstelling gaat met hink-stap-sprongen door Guido’s leven, in (soms te) lang uitgesponnen scènes vol sociaal ongemak en in rake liedjes met speelse percussie en meerstemmige zang door de vijf spelers. Zij vervullen steeds een vaste rol in de groep: de bazige, de mooie, de meeloper.

Aartsvijand John blijft Guido achtervolgen, een luidruchtige golden boy die achteloos alle ruimte inneemt (Peter van Rooijen). Op kantoor is deze hork de eeuwige medewerker-van-de-maand en terwijl Guido’s manuscript in een la blijft liggen wordt John de bestsellerauteur voor wie iedereen in katzwijm valt. Hij pikt telkens Guido’s droomvrouw in.

Het mooie is dat je blijft gissen of muurbloem Guido nu verlegen is, of een verwaande angsthaas. Zijn wens om erbij te horen wordt niet vervuld – maar dat ligt net zo goed aan de omgeving die hem negeert als aan hemzelf. Wat moet je doen als eeuwig buitenbeen? Kun je ontsnappen aan die rol, of moet je die dan maar omarmen?