In het Westerpark staat een ode aan de schoonheid van de wildernis

Een mens zou door minder aan zijn eigen geestelijke gezondheid gaan twijfelen, maar vaste bezoekers van het Westerpark zijn er tegenwoordig aan gewend: daar staat sinds anderhalve maand de sculptuur The weeping elephant van beeldend kunstenaar Jantien Mook.

Het tijdelijke kunstwerk lijkt gemaakt om te imponeren, en dat doet het dan ook, op meerdere fronten. Ten eerste is er de afmeting: het beeld is vijf bij zeven meter en dus niet te missen. Staand op vier gigantische poten van boomstammen dwingt The weeping elephant moeiteloos de aandacht af: je kunt er letterlijk en figuurlijk niet makkelijk omheen.

Daardoor word je als vanzelf gedwongen tot een aandachtiger beschouwing, en dan pas valt het liefdevolle monnikenwerk op dat in de stalen sculptuur verscholen zit.

Uitdrukking
Mook gaf het lijf, de slurf en de oren van de olifant vorm middels kleine verroeste cirkels, die ze samen met haar bouwer aan elkaar laste. De ogen vervaardigde ze uit knoesten in hout, waardoor die op een curieuze manier lijken te leven.

Het is wonderlijk hoe de sculptuur dezelfde uitdrukking heeft gekregen als die van daadwerkelijke olifanten: een mengeling van vriendelijke gelatenheid en peilloze wijsheid. Het is bijzonder knap getroffen.

Mook zegt regelmatig ontroerde reacties te krijgen op haar sculptuur. "Nu ze in het Westerpark staat, treffen heel veel passanten haar, en maakt ze echt wat los. Ik wilde er vooral een ode aan de wildernis mee brengen: aan de schoonheid en de kracht van zo'n dier. Maar ik wil er ook op een positieve manier aandacht mee vragen voor de bedreiging ervan: zij waren er allang voordat wij mensen er waren. Het leek mij een mooie manier om wat meer respect en eerbied los te maken voor dat erfgoed om ons heen."

Tot eind april
Het is die combinatie van esthetiek, formaat en achterliggende gedachte die The weeping elephant tot zo'n succesvolle sculptuur maken. Daarbij dient de olifant nog een ander doel: onder de buik is een klein podium vervaardigd waar straks dichters en muzikanten kleine performances kunnen geven.

Daarmee lijkt de sculptuur de ideale kandidaat om permanent in het Westerpark te blijven staan, maar helaas: de olifant is maar tot eind april te bewonderen. Daarna moet het geheel worden gedemonteerd, met een onbekende toekomst in het verschiet.

De sculptuur is dan ook niet gemaakt om voor onbepaalde tijd op één vaste plek te blijven staan, benadrukt Mook. De houten stammen zijn niet op een speciale manier behandeld. Ze gaan dus hun eigen natuurlijke gang en zullen langzaam maar zeker wegrotten.

Ergens zit daar een soort schoonheid in, maar in het geval van The weeping elephant is het gewoon jammer - zo'n majestueus beeld, dat wens je een vaste, veilige plek toe waar het voor onbepaalde tijd kan worden bewonderd.

www.odeaandewildernis.com

Tips of opmerkingen? straatbeeld@parool.nl