Iemand dacht dat ik Yorick van Wageningen was

Grappige anekdote. Vorige week, tijdens de huldiging van Ajax, was ik aan het Schuimen. Ik ging even buiten op een stoepje mijn aantekeningen bij­werken. Opeens staat Mano Bouzamour voor mijn neus, op zijn hippe scooter.

Hij had me zien zitten, draaide om, alleen om te vertellen: “Een mooi beeld, de hele stad viert feest en jij bent de enige die werkt.”

Ik dankte hem daarvoor.

Bouzamour reed verder en keerde opnieuw terug. De wrap party van De belofte van Pisa, de verfilming van zijn debuut, zat eraan te komen, en of dat niks was voor Schuim. Natuurlijk, laat maar weten waar en wanneer.

Het was dinsdag, of nee woensdag, of eigenlijk maandag. Ik vat nu vier dagen appen samen.

Goed, het is woensdag en ik kom aan bij FC Hyena. “Je bent vroeg,” zegt Norbert ter Hall, allervriendelijkst verder. “Iedereen zit nog in de Goudfazant.”

Het is duidelijk groot feest voor de cast, maar hij, de regisseur, moet nu aan de slag in de montage­kamer. “Ik moet nog wel wat doen, ja.”

De opnames vielen in twee delen uiteen, vertelt hij, omdat de redelijk spichtige jongeman die Mano speelt, aan het eind van de film moet opdraven met een sportschoolbody. Hij kreeg hulp van John John, een naam die je ook niet snel vergeet, de personal trainer die ook Ter Hall terugtoverde in een jonge god.

Vijf maanden duurde de trans­formatie. Ter Hall: “Na de laatste shoot zei hij: nu wil ik patat!”

Alle begrip.

Een man loopt langs, hij wijst naar me. “Wow. Onherkenbaar.”

En weg is hij. Ik mag zeggen, een verwarrend moment.

Daar is Bouzamour. “Ik ben verdrietig, man.”

Elke dag was hij op de set, er lag nog net geen matje tussen de opnameapparatuur. Hij laat zijn telefoon zien: een werkelijk eindeloze hoeveelheid films en foto’s.

Uitgesteld afscheid.

De man van zojuist schuift aan.

Johan Klungel: “Ik dacht even dat jij Yorick was.”

Dat gaat over Yorick van Wageningen. Klungel dacht aan een make-over voor diens volgende rol.

Mijn verwarming wordt hier niet minder van. Vooral omdat ik Van Wageningen voor altijd associeer met die angstaanjagende sadist in The Girl with the Dragon Tattoo.

Nu zit hoofdrolspeler Shahine El-Hamus opeens naast me. Ik pols hem over zijn eerste patatje.

“Dat is gelukt! Gister. Vier bier en een patat.”

Wat zat op die patat? Nu wil ik ook alles weten.

“Oorlog!”

Leuk mènneke.

Yorick van Wageningen komt binnen, de schitterende woesteling. “Kijk dan,” zegt Klungel. “Dat postuur. Alleen even naar de kapper.”

Ik ga die Klungel vanaf nu ontwijken.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl