Horrorfilm Host maakt gehakt van de zoomcall

Veel klassieker dan het basisgegeven van deze horrorfilm kan bijna niet: een groep vrienden houdt een seance en krijgt meer dan waar ze op hoopten. De Britse regisseur Rob Savage weet die aloude formule echter nieuw leven in te blazen doordat hij hem plaatst in een lockdown. De vijf vriendinnen die in Host als grap een medium inhuren om met de doden te spreken, doen dat dus videobellend.

Zoals The Blair Witch Project twintig jaar geleden effectief horror brouwde rond de esthetiek van documentaire-dvd’s en internet, zo maakt Host anno 2020 gehakt van de zoomcall. Die vorm verandert de verhoudingen fundamenteel. Voor de personages onderling, omdat ze ieder in hun eigen huiskamer zitten en dus machteloos moeten toekijken wanneer geestverschijningen hun ­onvermijdelijke aanval inzetten. En ook voor het publiek, want wij worden veel meer dan in een bioscoopzaal zelf deelnemer aan het videogesprek.

De film bouwt effectieve horror rond de alledaagse vreselijkheid van Zoom – van haperende verbindingen en ­digitale gezichtsmaskers tot grapjassen die videootjes van zichzelf gebruiken als achtergrondbeeld. Host maakt daarover eerst grapjes, om die slimme voorzetjes in de tweede helft snoeihard en bloederig in te koppen.