Het theaterstuk ‘Ik ben er even niet’ gaat over de worsteling van introverte mensen

Onder het motto ‘veilig theater bieden we niet’ pakt Moniek Merkx in Ik ben er even niet een serieus thema bij de hoorns. In dit geval: de worsteling van introverte mensen om zich te onttrekken aan sociale verwachtingspatronen. Die thematiek is uitgewerkt in een reeks associatieve (en af en toe ook heel grappige) beelden. De interpretatieruimte voor de (jeugdige) kijker is daarbij groot.

Midden op het toneel, links en rechts afgeschermd met kralengordijnen, staat een draaischijf, die steeds een korte blik gunt op kamertjes met retrobehang en kringloopmeubels. In die kamertjes doen oude en jonge personages hun ding, terwijl ze zich waarschijnlijk onbespied wanen. Een man balanceert ondersteboven in zijn stoel naast een kamervullende plant. Een keurige juffrouw fêteert zichzelf op een taartje met een kaarsje. En dan is er ook nog een mysterieuze figuur in zwart-witte bodysuit die zich kan voortbewegen tussen al die doordraaiende kamertjes.

Sociale codes

De carrousel aan beelden, indrukken en ervaringen krijgt een extra laag door de videoschermen boven het decor, waarop kinderen vertellen hoe zij omgaan met sociale codes. Structuur wordt geboden door het fantasierijke, steeds wisselende decor van Sanne Danz. Hoe fascinerend moet het zijn om eens achter de gordijnen te kijken: daar werkt iedereen zich vast de tandjes om die kamertjes voortdurend te transformeren.

Sterk is ook de soundtrack van Joop van Brakel, die met vrolijke beats, intrigerende stemmetjes en een ontroerende harmoniumversie van David Bowies klassieker Heroes alle beelden en associaties aan elkaar lijmt.