Greed: een bij vlagen vermakelijke satire die nooit echt doorbijt

‘De Wolfgang Amadeus Mozart van de retail,’ kondigt iemand Richard McCready aan in de openingsscène van het satirische Greed. Zonnebankbruin en met verblindend witte tanden staat McCready aan het hoofd van een mode-imperium. Het soort met schreeuwerige winkels en bodemprijzen, mede mogelijk gemaakt door uitgebuite arbeiders in Sri Lanka.

McCready (Steve Coogan) is een man die zijn vermogen heeft gebouwd op bluf, die failliet op failliet stapelt, maar aan wie geen smet ooit blijft kleven. Als kind deed hij goocheltrucjes en dat doet hij nog steeds, zij het nu met miljoenen ponden die (volstrekt legaal) uit de ene zak verdwijnen en in de andere weer ­opduiken. Daarmee is Greed ook een commentaar op hoe ver je kunt gaan binnen de grenzen van de wet.

Centraal in de film van veelfilmer Michael Winterbottom staat het feest dat in voorbereiding is voor McCready’s zestigste verjaardag. Op een strand in Griekenland wordt een ­Romeinse arena van spaanplaat ­opgetrokken, inclusief als gladiatoren verklede acteurs en een leeuw met een jetlag. De gastenlijst barst van de sterren, maar dat verandert snel wanneer McCready vluchtelingen van het strand verjaagt, omdat ze zijn uitzicht verpesten.

Rond die verjaarspartij cirkelt een keur aan zijplots en flashbacks die de opmars tonen van Greedy McCready, zoals zijn bijnaam al vroeg luidt. Een goede spanningsboog ontbreekt en het meandert allemaal net te aangenaam. De serieuze toon die Winterbottom op momenten aanslaat, blijkt niet opgewassen tegen het entertainment van een vloekend en schimpend door de film banjerende Coogan.

Winterbottom maakte deze film tijdens een verblijf in Griekenland voor de opnames van de vierde The Trip-film, waarin dezelfde Coogan en collega-komiek Rob Brydon elkaar tijdens overdadige diners aftroeven met imitaties van beroemdheden. Greed lijkt een tussendoortje. Een bij vlagen vermakelijke satire die nooit echt doorbijt.