Expositie Under Bat Hill: het ligt er maar net aan hoe laat je komt

De paus was ooit een inspirerende promotor van de kunsten. Beroemd is de reputatie van Julius II (1443-1513), die opdrachten voor belangrijke schilderijen en beeldhouwwerken gaf aan Rafaël, Michelangelo en andere grote kunstenaars. De huidige paus twittert, en dat kan vreemd genoeg ook leiden tot kunstwerken.

Op 22 april 2020 om 19.35 uur twitterde paus Franciscus: “Als we in een staat van zonde verkeren, zijn we als ‘menselijke vleermuizen’ die zich alleen ’s nachts kunnen voortbewegen. We vinden het makkelijker om in duisternis te leven omdat het licht ons onthult wat we niet willen zien. Maar dan raken onze ogen gewend aan de duisternis en herkennen we het licht niet meer.” Dat was tegen het zere been van @GiveBatsABreak, dat antwoordde: “Integendeel, Heilige Vader, de duisternis brengt precies datgene naar de vleermuis wat het WEL ­onder ogen wil zien, niet wat het niet doet. Vleermuizen zijn niet ’s nachts actief om misdaden te plegen waarvoor ze zich zouden ­moeten schamen, maar zijn van onschatbare waarde voor onze ecosystemen en gemeenschappen.”

Duister en mysterieus

De conversatie leidde tot het idee van de expositie Under Bat Hill, een groepstentoonstelling bij W139. Wat precies de gemeenschappelijke thema’s van de afzonderlijke werken is blijft een beetje vaag, maar de tentoonstelling is duister en een beetje mysterieus, zo veel is zeker. Het ligt ook een beetje aan het tijdstip van binnenkomst wat er precies gebeurt.

In ons geval krijgen we een draadloze koptelefoon op, die de eerste tien minuten ­gestommel laat horen, naast een repeterend synthesizerloopje. We komen langs pvc afvoerbuizen met speakers, waaruit ook muziek klinkt. De voorruimte is grotendeels verlaagd, waardoor het idee van een viaduct ontstaat, een gevoel dat versterkt wordt door graffiti. Via de onderdoorgang kom je bij een deurtje dat toegang geeft tot een enorme ruimte die bijna leeg is. Er staan alleen wat witte plastic kuipstoelen, een paar speakers en projectoren. Er brandt één peertje.

Vervolgens begint via de koptelefoon een soort hoorspel, een ‘audio drama’ van Jacob Dwyer waarin een eenzame figuur in een houten hut zijn gedachten met de bezoeker deelt. Een steeds terugkerend onderwerp is The Devil ­Museum, dat vlak in de buurt moet zijn.

Maar op andere momenten van de dag kan de ervaring heel anders zijn. Dan speelt er bijvoorbeeld een video van Tom Clark, die geprojecteerd wordt op vijftig vierkante meter karton. Met een Engelse snelweg en bloemen en insecten die daarnaast leven.

Een minimalistische tentoonstelling vol verrassingen dus, als je er de tijd voor neemt.