Encanto: ook in Disneys 60ste animatiefilm moet alles perfect zijn

Op z’n best is Encanto, de zestigste animatiefilm van Disney, eigenzinnig, grappig en bitterzoet.

Encanto is Disneys zestigste animatiefilm, maar is toch een primeur. De familiefilm speelt zich af in Colombia, en slaagt erin zowel de cultuur van het land als nationale trauma’s te verkennen in een levendig verhaal over de magische familie Madrigal. Met als thema de scheuren in een familie waarvan elk lid een magische gave heeft gekregen behalve onze hoofdpersoon Mirabel, de schande van de familie, staat Encanto in de traditie van Disneys grote successen Frozen en The Incredibles.

Met zijn bonte verzameling van complexe personages had dit makkelijk een film van twee uur kunnen zijn. Encanto is een stuk korter, en vooral het begin en het einde voelen gehaast aan.

Op z’n best is Encanto eigenzinnig, grappig en bitterzoet. De Madrigals lijken de perfecte familie, maar langzaam wordt de kijker binnengelaten tot hun innerlijke tumult. Het verhaal verandert van humoristisch naar droevig wanneer het de unieke gaven van de familieleden verkent, en dan de lasten laat zien die bij hun speciale status horen. De zus die zo sterk is, durft haar zwaktes niet te laten zien. De zus die zo perfect is, kan zichzelf niet zijn.

In de doeltreffende climax vertelt Mirabel haar oma dat ze nooit goed genoeg voor haar zal zijn. Het is een krachtige uitspraak van een hoofdpersoon die tot dan toe haar best deed een familie te behagen waarin ze eigenlijk niet paste. Disney zou Disney niet zijn als het deze problemen niet op de een of andere manier zou oplossen en de familie-eenheid zou herstellen.

Zoals de Madrigals zelf laten zien, heeft elk vleugje magie zijn keerzijde. In dit geval is dat de eind-goed-al-goed afronding van een verhaal, dat juist zo sympathiek is door zijn imperfectie. Want op het einde zingt de familie dat niets perfect moet zijn, terwijl alles wat het afgelopen uur uit elkaar is gevallen, op magische wijze wordt hersteld.