Een spelletje Twister voor gevorderden

In vier aan elkaar gedanste stukken laten Forsythes dansers, meestal in paren, zien hoe de in 1949 geboren choreograaf de klassieke posities en structuren van de door de eeuwen heen ontwikkelde danstaal demonteert, om ze op een verrassende nieuw wijze weer in elkaar te zetten.

In het zonder muziek uitgevoerde Catalogue stallen twee danseressen de hele bouwdoos van Forsythe uit, beginnend met simpele arm- en schouderverplaatsingen, uitmondend in steeds complexer bewegingsmateriaal. In het volgende stuk, ­Epilogue, minutieus gezet op de schijnbaar toevallig plinkeploinkende pianoklanken van Morton Feldman, variëren alle leden van het ensemble erop los met de aangereikte bouwstenen. De losse bewegingen krijgen extra nadruk door de fel gekleurde sloffen en handschoenen die de ledematen lijken te isoleren van de romp.

Na de pauze heeft Forsythe in het nieuwe stuk Seventeen/Twenty One alle rondslingerende onderdelen uit het eerste deel weer geassembleerd, in een reeks korte choreografieën die in het teken staan van pure balletpret. Op muziek van Jean-Philippe Moreau draaien de dansers om elkaar heen. Ledematen raken verstrengeld en laten weer los, als in een spelletje Twister voor gevorderden. Geen van de dansers ligt zo met zichzelf in de knoop als het Duitse slangenmens Rauf ‘Rubberlegz’ Yasit, die met zijn naar de grond gerichte breakdancecapriolen sterk contrasteert met de opwaarts strevende esthetiek van Forsythes rijke danstaal.

De Quiet Evening of Dance, die begint met verstilde vogelgeluiden, werkt trefzeker toe naar een krachtige groepsdans, die beloond wordt met luidruchtige publieksbijval.