Een sobere Don Giovanni zonder malle fratsen

Het Orkest van de Achttiende Eeuw, sinds 2014 spijtig genoeg Brüggenloos, maar nog steeds springlevend, brengt sinds 2013 om het jaar en met wisselende dirigenten een opera van Mozart, in bescheiden opgetuigde concertante vorm, geregisseerd door Jeroen Lopes Cardozo.

Dat resulteerde de afgelopen seizoenen onder meer in uitvoeringen van Così fan tutte (2013), Le nozze di Figaro (2015) en La clemenza di Tito (2017), die in de meeste gevallen bijzonder goed uitpakten.

Ook bij de Don Giovanni, waarmee het orkest nu door het land reist, komt de charme van zo’n semiscenische operavoorstelling tot volle bloei. De cast, sober gekostumeerd, zingt de rollen uit het hoofd, kan vrijelijk over het podium bewegen en acteren en staat dichter op het publiek dan in een operatheater. Daar is de akoestiek doorgaans minder goed dan in een concertzaal, en zeker als het de Grote Zaal van het Concertgebouw betreft.

Het grootste voordeel is dat het zo echt om de muziek gaat en dat de aandacht niet wordt afgeleid door eventuele malle regisseursfratsen.

Dat behoedt het publiek overigens niet voor malle dirgentenfratsen, zoals de vreemde, toch echt spanningsverlagende retorische stiltes die de ervaren Kenneth Montgomery in de ouverture toevoegde, of de te snelle tempi die hij koos in prijsaria’s als Mi tradì.

Verder nauwelijks klachten. Het orkest speelt met schwung en het muzikale drama ontvouwt zich in fraaie mengkleuren als Don Giovanni, een achttiende-eeuwse, niet tot boetedoening geneigde Harvey Weinstein, door acht schikgodinnen naar het dodenrijk wordt gesleurd (mooie vondst van Lopes Cardoso).

Bij de zangers zijn de uitblinkers de geweldige bariton Henk Neven als Leporello, de sopraan Katharine Dain als Donna Anna, die haar krachten spaart voor de schitterende aria Non mi dir, mezzo Rosanne van Sandwijk als een aandoenlijke Zerlina en sopraan Paula Murrihy als een tref­zekere Elvira. Bariton André Morsch is als Don Giovanni vocaal en fysiek te terughoudend om het duivelse charisma van de rol geloofwaardig te maken. Wel een heerlijk avondje.