Een hoerenmadam en een cowboy hebben meer gemeen dan je denkt

Vorige week bracht Netflix twee films uit die aan het oppervlak mijlenver uit elkaar liggen, maar onderhuids flink wat overeenkomsten hebben. Concrete Cowboy speelt in een zwarte buitenwijk van Philadelphia, terwijl Madame Claude aanschurkt tegen de nogal witte elite in het Parijs van de jaren zeventig.

Toch kampen de films met vergelijkbare problemen. Beide begeven zich in een zeer specifiek en intrigerend echt bestaand milieu, maar doen daar vervolgens te weinig mee. En beide moeten het uiteindelijk vooral hebben van sterk spel in de hoofdrollen.

De Franse Netflixproductie Madame Claude is de achtste lange film van regisseur Sylvie Verheyde, en haar zesde samenwerking met actrice Karole Rocher. Die krijgt hier een hoofdrol van jewelste als Fernande Grudet, alias Madame Claude, hoerenmadam voor de elite in het Parijs van de jaren zestig en zeventig. Het verhaal begint wanneer Claude al op het toppunt van haar roem is, beschermd door criminelen en de hand boven het hoofd ­gehouden door de politie. Later wordt ze alsnog in het nauw gedreven door politieke ­intriges.

Onze gids door deze wereld is Sidonie (Garance Marillier), een nieuwe aanwinst in Claudes ‘stal’ van honderden schoonheden en al snel haar rechterhand. Maar Verheyde kan niet kiezen tussen Sidonies perspectief of dat van Claude. Zoals ze ook niet zeker weet of ze nou een biopic maakt, een exposé over de alledaagse pieken en dalen van sekswerk, of toch een schaduwrijke politieke thriller. Elk op zich hadden een interessante film kunnen opleveren, maar door elkaar gehusseld komen ze geen van drieën uit de verf.

Ook Concrete Cowboy verwatert een sterk centraal ­gegeven. Ook hier is de setting uit het leven gegrepen, al doet hij bijna sprookjesachtig aan: een wereld waarin zwarte cowboys rondgalopperen door de straten van de criminele buitenwijken van Philadelphia. Idris Elba (onweerstaanbaar met een cowboyhoed) en Caleb McLaughlin (bekend van Stranger Things) spelen een van elkaar vervreemde vader en zoon die plotseling weer op elkaar zijn aangewezen, met als achtergrond de werkelijk ­bestaande Fletcher Street Stables, waarvan echte leden in grote en kleine bijrollen te zien zijn.

Hoe dichter Concrete Cowboy bij die realiteit blijft, hoe interessanter hij is. Maar die momenten zijn helaas schaars. Debuterend regisseur Ricky Staub stopt in plaats daarvan veel tijd in clichématige plotlijntjes. De foute jeugdvriend die Cole met snel geld naar de drugshandel lokt; de ruzies tussen de bokkige zoon en de bruuske vader: het zijn overbekende momenten.

Zo ligt de focus ook hier niet bij datgene dat de grootste impact zou moeten hebben. Twee films die hadden kunnen draaien om de kracht die te vinden is in onvermoede uithoeken, kiezen het gebaande pad van een slachtofferverhaal.