Echt spannend wordt Dicktatorship, over Italiaans machismo, nooit

Volgens de Duitse antropoloog Franz Boas hebben de Inuit 1000 woorden voor sneeuw. Dat feitje is onjuist, maar wordt vaak gebruikt ter illustratie voor het idee dat taal onze beleving van de werkelijkheid ingeeft.

In Italië zijn er blijkbaar 887 woorden voor ‘penis’. Wat zegt dat over een land? Volgens documentaire­makers Gustav Hofer en Luca Ragazzi (Italy: Love It or Leave It) is het hoog tijd dat het ‘dick-tatorship’ van hun vaderland wordt bevraagd.

Zoals in al hun documentaires staat het stel zelf centraal. De documentaire begint met een meningsverschil: Hofer vindt Ragazzi een mannelijke chauvinist, Ragazzi vindt het allemaal wel meevallen. Daarna interviewen ze experts om zo elkaar te overtuigen van hun standpunt. Echt spannend wordt het niet.

De documentaire is puur infotainment. De experts die worden geïnterviewd, van wetenschapper tot pornoster, lijken vooral te zijn gekozen om hun mediawaardigheid. Des te verrassender is het dat vooral het amusement zo tegenvalt. Ragazzi zucht steeds ‘hou nou eens op!’ – wat weinig overtuigt, aangezien hij willens en wetens meewerkt aan een documentaire over het patriarchaat.

Dicktatorship trekt de kijker voorzichtig in de richting van feminisme, en werkt daarom vooral in een land waar gendergelijkheid nog niet zo onder de aandacht is gekomen. Verder is er niets radicaals aan de film. Neem het keerpunt, waarna Ragazzi overtuigd wordt van het bestaan van misogynie. Dat is niet wanneer vrouwen daarover vertellen, maar wanneer een transgenderman praat over het verschil tussen zijn ervaring voor en na zijn transitie.

De urgentie voor de documentaire blijkt ook de grootste valkuil, als de focus al snel wordt verlegd van de machismocultuur in Italië naar een stoomcursus genderstudies. Omdat Italië op het gebied van gendergelijkheid zo achterloopt, wordt er in Dicktatorship eigenlijk niets nieuws blootgelegd.