Documentaire over Willeke Alberti: 'Telkens Weer laat niemand onberoerd'

Bent u fan van Willeke Alberti?
"Dat is een groot woord. Maar de documentaire komt zeker voort uit liefde voor haar muziek. Ik houd erg van het genre en de liedjes die ze zingt."

Welk genre is dat?
"Nederlandstalige volksmuziek: liedjes die je kunt meezingen."

Binnen die volksmuziek neemt ze wel een bijzondere plaats in. Ze is heel iemand anders dan bijvoorbeeld Frans Bauer.
"Van Frans Bauer houd ik ook niet. Willeke Alberti heeft een heel breed repertoire. Ze heeft die heel mooie liedjes, maar ook bijna carnavalsachtige dingen. Ze zingt alles, maar wat haar zo bijzonder maakt, is dat ze altijd - en dat kunnen alleen de allergrootsten - een directe verbinding heeft met haar publiek.

Hoe ze het doet, weet ik niet, maar het lukt haar elke keer weer. Ik merkte bij de optredens die ik van haar filmde dat ik zelf ook elke keer werd geraakt."

U filmde onder meer bij een optreden voor verstandelijk gehandicapten en een show op de Gay Pride.
"Het maakt niet uit, voor wie ze ook optreedt: ze haalt alles uit de kast om de mensen een leuke middag te geven. Waarmee ze zichzelf ook een leuke middag bezorgt."

Wat is haar mooiste lied, vindt u?
"'Telkens weer' natuurlijk, waarnaar de documentaire is vernoemd en dat er drie keer in zit. Dat is ook zo'n nummer dat echt iedereen raakt. Het is heel makkelijk op jezelf te betrekken: je hebt allemaal wel zoiets meegemaakt, is het niet op het gebied van relaties, dan wel op een ander terrein.

Maar je weet als luisteraar ook dat het over Willeke Alberti's eigen leven gaat, ze is nogal eens teleurgesteld in de liefde. Telkens weer laat niemand onberoerd. Het is de manier waarop ze het zingt. Ze is helemaal niet zo'n goede prater. Ze vindt het moeilijk haar ideeën en gevoelens verbaal te uiten, maar zingend heeft ze daar geen enkel probleem mee. Daar zit heel veel puurheid."

Is dat ze niet zo'n goede prater is ook de reden dat u haar voor de documentaire niet heeft geïnterviewd?
"Ja. Ik heb veel oude interviews met haar bekeken en werd daar toch wat moedeloos van. Ze vindt altijd alles en iedereen geweldig. Ik wilde dichterbij haar komen, weg van dat imago dat ze in interviews altijd neerzet."

U gebruikt wel fragmenten uit oude interviews.
"Ja, dat vond ik mooier. En er zit een stuk in uit een tv-interview dat Jeroen Krabbé met haar had. Dat is een goede vriend van haar: bij hem durfde ze meer van zichzelf te laten zien."

Hoe verliepen de opnames? U heeft een conflict met Willeke Alberti gehad.
"Maar dat was pas toen de film al klaar was. Het is eigenlijk nauwelijks na te vertellen hoe het ging. De opnames gingen heel goed. Ze is niet iemand die zegt: kom maar op met die camera, maar ik mocht wel filmen in de kleedkamer, bij haar thuis ook, zij het spaarzaam. Maar toen de film af was en zij hem twee maal had gezien, had ze wel haar bedenkingen.

Waarom zat dit en dat nummer er niet in? Ze wilde dat ik er andere dingen uit zou halen, zodat er ruimte zou zijn voor de nummers van haar voorkeur. Ik zei: 'Zo werkt het niet, ik ga dat echt niet doen.' Een week of twee hebben de zaken toen op scherp gestaan, maar na bemiddeling van de producent is alles uiteindelijk met een sisser afgelopen. Willeke is nu heel blij met de film."

Wat opvalt in de documentaire is hoe belangrijk haar vader nog altijd voor haar is.
"Ja, heel fascinerend. Er kan geen camera op haar gericht zijn of ze begint meteen over hem. Een belangrijk moment in de film is ook een optreden met haar zoon Johnny. Familie is heel belangrijk voor haar. Wat dat betreft ben ik net als zij; met je familie ervaar je toch een intimiteit die je niet met anderen hebt.

Telkens weer is mijn eerste echt eigen film, maar ik heb hem wel in nauwe samenwerking met mijn vader Frans en mijn broer Ruben gedraaid. We gingen vooral met zijn drieën op stap. Net als Willeke hecht ik, ook al ben ik 46, erg aan het oordeel van mijn vader. Ik zag dat hij zat te genieten toen ik hem het eindresultaat toonde."

Telkens weer, maandag 1 januari, NPO 2, 21.10 uur.