De spreeuwen op de kop van het Wiborgeiland

De Amsterdamse kunstenaar Piet Parra (artiestennaam van Pieter Janssen) is van vele markten thuis. Hij maakte naam met illustraties op platenhoezen van onder meer Opgezwolle en flyers voor nachtclub Jimmy Woo. Hij is lid van de popgroep Le Le, waarvoor hij nummers schrijft, de videoclips maakt en alle albumhoezen ontwerpt. Ook ontwerpt hij kleding en schoenen, voor zijn eigen label By Parra en voor Nike.

In 2012 maakte hij een grote muurschildering voor de Theo Thijssenschool, een dichtregel van een van de schoolkinderen gezet in zijn typerende ‘handschrift’; de afgelopen jaren verrijkte hij de Amsterdamse openbare ruimte met nog twee beelden. Op instigatie van het hiphopfestival Appelsap plaatste hij in het ­Flevopark Angstig konijn, een drie meter hoog, 400 kilo zwaar zwart konijn, dat angstig in elkaar gedoken zit. Al even opvallend is De spreeuwen, het werk dat hij in opdracht van woningcorporatie Ymere maakte voor een ­pakhuizencomplex met dezelfde naam op de kop van het Wiborgeiland, het eerste eiland in de Houthaven.

Achter de naam van het gebouw, dat was genomineerd voor de Amsterdamse Nieuwbouwprijs 2020, zit een verhaal. Als vroeger vrachtschepen in de Amsterdamse haven aanlegden om te worden gelost, verscheen er binnen een mum van tijd een grote groep veem­arbeiders om de lading uit de schepen te laden, te wegen en te sorteren en in de pakhuizen op te slaan. Omdat ze zo goed samenwerkten, werden deze jongens, die vanuit andere wijken kwamen ‘aanvliegen’, spreeuwen genoemd; ze vormden een hechte groep, die elkaar net zo blindelings begreep als zwermende spreeuwen.

Het werk dat Piet Parra voor het wooncomplex heeft gemaakt, bestaat uit drie delen. De naam is boven de entree in de binnenhof gezet in zijn speelse, uit duizenden herkenbare handschrift. Bij de trap naar die entree hangt een wit reliëf, waarop een zwerm spreeuwen te zien is, die achter een appel met beentjes aanzit (het paneel zit overigens al onder de zwarte vegen, door de fietsen die ertegen worden geparkeerd). Het meest in het oog springende deel van het triptiek is datzelfde appeltje, dat boven op het platte dak van het pand zit. Die polyester appel is blauw, heeft rode been­tjes die vervaarlijk over de rand bungelen, en draagt blauwe laarsjes met hoge hakken.

De achterliggende gedachte? Spreeuwen zijn dol op bessen en fruit, maar de appel op het dak is ontsnapt aan de zwerm op het witte plakkaat en zit nu even op adem te komen. Maar ook als je dat niet weet, is het een smakelijk, zinnenprikkelend beeld.