De rampplekken zijn ondergeschikt geraakt in aardbevingsroman met nukkige types

In de zomer van 2016 werd Midden-Italië opgeschrikt door een reeks aardbevingen, die zware schade toebracht aan dorpen en stadjes in de regio’s Umbrië, Lazio en de Marken. Een van de zwaarst getroffen plaatsen was Amatrice: het historische hart werd verwoest en er vielen 230 (van de in totaal 293) doden.

Franco Faggiani, die vier jaar geleden als 70-jarige debuteerde en in Nederland bekend werd met de roman Het jaar dat Shizo Kanakuri verdween (2020), schreef er als eerste Italiaanse auteur een boek over. Hoofdpersoon van zijn nieuwe roman Soms zou ik de wind willen zijn is brandweercommandant en geologe Francesca Capodiferro, die in de regio is voor onderzoek naar een reeks schokken als de zware aardbeving de inwoners van Amatrice overvalt in hun slaap.

Omdat er het weekend erna een groot feest zou zijn waar duizenden mensen op afkomen, vrezen de hulpdiensten het ergste. Elke seconde telt, en de onverschrokken Francesca zet met haar teamleden en twee honden alles op alles om zoveel mogelijk mensen onder het puin vandaan te halen. Hoewel sommige mannen in haar team, met name Jack Bucci, moeite hebben met een vrouw als baas, toont ze dat ze niet voor niets commandant is.

Gruis en stof

Jack en Francesca zijn eenzelvige, nukkige types die weinig van elkaar moeten hebben. Faggiani beschrijft zijn hoofdpersonen met genegenheid en laat zien dat ze ieder hun eigen rugzakje hebben. Maar als Francesca ernstig verbrand raakt tijdens een dienst en Jack zo nu en dan voor haar en de honden komt zorgen, ontstaat er een voorzichtige vriendschap.

Zo indringend als je zou verwachten van een oud-journalist zijn Faggiani’s beschrijvingen van de rampplekken niet. Hoewel de beschreven situaties op waarheid berusten (maar dan in een net iets andere vorm), ligt de nadruk vooral op het verhaal en de ontwikkeling van Francesca.

Dat maakt Soms zou ik de wind willen zijn misschien aantrekkelijker voor een breed publiek én voor nabestaanden en getroffenen, maar bij een roman over een gebeurtenis die met zoveel leed gepaard ging, had er best wat meer gruis en stof van de pagina’s mogen slaan.