De nieuwe Rambo: nog één bloedbad voor de geliefde testosteronbom

Er zou iemand kunnen afstuderen op de manier waarop de Rambofilms het onder­bewustzijn van conservatief Amerika reflecteren. In 1982 presenteerde Sylvester Stallone in First Blood het inmiddels iconische personage John Rambo aan de wereld als een getraumatiseerde Vietnamveteraan, tot het uiterste gedreven door een boosaardige sheriff.

Het succes van die film bracht al snel twee vervolgfilms voort. Die schoven de maatschappijkritiek terzijde en maakten van Rambo een eendimensionale spierbundel die eigenhandig de oorlogen in Vietnam en Afghanistan won (terwijl de VS zich daar in werkelijkheid ernstig op verkeek).

Na twintig jaar wapenstilte keerde Rambo in 2008 terug voor een vierde film, geregisseerd door Stallone zelf. In het tijdperk-Obama kreeg Rambo zijn meest nihilistische invulling, als een eeuwige soldaat die evenzeer wordt gepijnigd door de littekens van het geweld in zijn verleden als zijn onvermogen die strijd op te geven.

Nu is er een vijfde film, waarvan zowel de ondertitel Last Blood als het persmateriaal uitschreeuwen dat dit écht het laatste bloedbad voor de geliefde testosteronbom wordt. Al liet de inmiddels 73-jarige Stallone doorschemeren dat hij best te porren zou zijn voor een deel zes, als deze film genoeg opbrengt.

In Last Blood voert Rambo zijn strijd weer op Amerikaans grondgebied. Zijn rustige leven op zijn ranch in Arizona wordt ruw verstoord wanneer de jonge Gabrielle, de kleindochter van zijn huishoudster, die Rambo opvoedde alsof het zijn dochter was, wordt gekidnapt door een Mexicaanse bende mensenhandelaars. Al snel is het tijd voor een ouderwets potje wraak.

De gewelddadige climax van de film, die de Ramboliefhebber op de wenken bedient met emmers rondspetterend bloed, speelt zich af op Rambo’s eigen ranch. Opnieuw laat hij de onderstromen zien van zijn thuisland: zwaar­bewapend en licht ontvlambaar, en bereid eigen huis en haard te vernietigen om bedreigingen van buitenaf te weren.