De dichter wordt ouder, er is iets verloren gegaan – Mark Boog is allerminst opwekkend in negende bundel

Mark Boog laat zien dat de mate waarin we poëzie waarnemen ook afhankelijk is van onze gemoedstoestand. Eindes zijn soms relatief. Of toch niet?

In deze negende bundel van Boog gebeurt weinig tot niets. Er hangt een zekere verveling en ongenoegen boven de gedichten, maar er wringt ook iets. De verteller registreert dat er niets gebeurt. Misschien kan hij ingrijpen. ‘Tuig een verhaal op’ luidt de eerste zin van het openingsgedicht. Hij vervolgt: ‘Eerst het decor. Een besneeuwd strand,/ een zee die verbaasd aanrolt (..) Een hond al even verbaasd.’

Dan volgen de personages die eerst onverstaanbaar praten tegen de wind, dan zwijgend teruglopen met de wind mee. Hij besluit met: ‘Er is iets veranderd (dit is het verhaal)/ als ze de hond weer aanlijnen’. Een zee die verbaasd aanrolt is natuurlijk een belachelijk beeld, alsof Boog deze poging tot suspense ook een beetje ridiculiseert. Het verhaal of de poëzie ontstaat in het hoofd van de lezer: vanwaar die verbazing? Wat is er gezegd? Wat is er veranderd?

Lyrische ik

In het gedicht Het einde van de poëzie blikt de lyrische ik terug op een periode dat de poëzie zich nog gemakkelijk aandiende: ‘Toen alles nog betekenis had,/ we uit vogelvluchten/ sterrenconstellaties dreigden te peuren (..) niets was te gek, en we noteerden/ onze voorspellingen nauwgezet.’ Wat er is veranderd is niet zo duidelijk. De wereld verandert, de dichter wordt ouder (en cynischer). Er is iets verloren gegaan.

Terneergeslagen ziet hij zijn ‘vonnis’ tegemoet: ‘Niets te melden. Niet meer. (..) Is het ooit goed? Nee. Het was goed/ maar dat viel toen niet op.’ Je mist het pas als het er niet meer is. Hij eindigt de bundel lekker inktzwart met de woorden: ‘Er is niets dan hoop, maar wat koop je voor hoop?’

Opwekkend is de bundel allerminst. Is er ook goed nieuws, voor de lezer, voor de poëzie? Jawel. Mark Boog wist ook uit het niets, uit het ledige, poëzie te peuren en dicht er dwars doorheen.