Danslokaal 8 van Conny Janssen Danst is een topper van buiten de actualiteit

In het openingsstuk Huidhonger laat Antonin Rioche geen twijfel: hij wil iets kwijt over de vervreemding als gevolg van de lockdown. De amoureuze toenadering van een man en vrouw wordt overschaduwd door de aanwezigheid van een mysterieuze figuur met een gasmasker. Gehuld in een soort boerkini van lilakleurig latex werpt de vrouw zich op als een sierlijk gebarende stoorzender. De spanning tussen dit orakel en het naar liefde en aanraking hunkerende paar is mooi opgebouwd, maar helaas dooft de relatie voorspelbaar en onbevredigend uit.

Dat geldt ook voor het slotstuk Do We Feel? van Dalton Jansen over racisme en politiegeweld. Daltons bewegingsstijl is aantrekkelijk, met breed uitgemeten worstelingen en een constant gevoel dat de dansers moeten vechten met de zwaartekracht. Dramaturgisch overtuigt het stuk minder. Gemimede schietpartijen, gevechten en reanimaties laten te weinig aan de verbeelding over.

De uitschieter, Warping Soul van Andreas Hannes, onttrekt zich geheel aan de actualiteit. Het is zelfs de vraag of de in strakke en kleurige tricots gehulde dansers zich wel op onze planeet bevinden. Of in onze tijd. Na lang aangehouden roerloosheid ontstaan fascinerende bewegingsimpulsen vanuit hoofd en schouders. De prikkelende elektronische soundtrack beweegt tussen absolute stilte en pompende beats, die de dansers meezuigen in kolkende erupties. Het is vervreemdend en van een buitenaardse schoonheid.