Damien Rice zong in Carré een maar half af lied

Negen jaar geleden is het inmiddels dat Damien Rice nieuwe muziek uitbracht. Wat hij in de jaren na het verschijnen van My Favorite Faded Fantasy heeft gedaan? En waarom er geen nieuwe liedjes volgden?

Rice verpakt het antwoord in Carré in een onschuldig verhaaltje over de iPhoneapp waarmee hij muzikale ideetjes opneemt. Conclusie ervan: de ideetjes staan veilig opgeslagen, maar echte liedjes worden ze nooit. “Vroeger beet ik me erin vast om zo’n ingeving niet te vergeten. Zo werd het bijna vanzelf meer dan een zuchtje inspiratie.”

Rice (49) vertelt het vrolijk, maar zonde is het wel, want hij heeft het talent om een van de invloedrijkste songschrijvers van zijn tijd te worden. Zijn eerste twee albums O (2002) en 9 (2006) bevatten magie zoals die maar zelden uit een eenvoudige akoestische gitaar of een krakkemikkige piano opsteeg.

Wellicht is het gewoon op, maar de vrolijke manier waarop Rice die conclusie boven een al maanden uitverkochte zaal laat zweven wekt bevreemding. De gekwelde ernst waarmee Rice’ verschijning vaak gepaard ging, heeft plaatsgemaakt voor berusting.

Vintage Rice

Eén nieuw lied is er wel vanavond, maar dat is nog niet af. Zelfs een titel lijkt er nog niet te zijn. Rice begint er niettemin zonder terughoudendheid aan en vraagt de zaal wat koortjes mee te zingen. Misschien brengen die hem verder bij het schrijven, want meer dan één couplet en een refrein is er nog niet. Die klinken overigens vintage Rice en dat is bemoedigend.

De Ierse singer-songwriter heeft het zelf ook naar zijn zin. “Dit is zo’n avond waarop ik maar door en door kan gaan,” zegt hij na ruim een uur spelen in het schemerlicht. Hij zal het niet doen. Sterker: hij kort zijn gebruikelijke toegift met een nummer in om te zorgen dat hij binnen de van tevoren bedachte tijd klaar is. Toch jammer.

Ook niet helemaal gelukkig: zijn keuze om zijn nieuwe Spaanse muze Silvia Pérez Cruz, die zijn voorshow verzorgt, ook in het hoofdprogramma een uitgebreide plek toe te bedelen. De flamenco- en fadozangeres heeft een imponerend stemgeluid, maar mist de finesse die Rice’ eerder vocale partner Lisa Hannigan had. Samen zingen ze nu onder meer het delicate 9 Crimes, dat in Carré een raspende vleug flamenco meekrijgt. Interessant is het zeker, deze nieuwe blik op het lied, een verbetering niet.

Kluizenaarschap

Rice is zelf gelukkig nog net zo fluweelzacht bij stem als in de jaren dat hij balanceerde op de rand van kluizenaarschap en popsterrendom. Op persoonlijk vlak lijkt hij voor het eerste te hebben gekozen, op het podium speelt hij zonder moeite het materiaal dat het publiek wil horen. Een prachtig in woede groeiende versie van Rootless Tree bijvoorbeeld of een zonder microfoon de zaal ingefluisterde uitvoering van Cannonball.

Het is mooi, prachtig zelfs, maar toch blijf je je afvragen waarom Rice zijn talent niet ruimhartiger met de wereld deelt.

Donderdagavond 23/3 speelt Damien Rice opnieuw in Carré. Ook die show is uitverkocht.