Cellist Allistair Sung zoekt de grenzen op

Cellist Alistair Sung, lid van Cello Octet Amsterdam en van het ensemble Stargaze, heeft een bijzonder soloalbum gemaakt, dat de expressieve mogelijkheden van het instrument tot zijn uiterste grenzen oprekt.

Als we de cellosuites van Bach beschouwen als een sonisch equivalent van een uiterst precies naturalisme, zijn de stukken op Sungs Shared Space eerder te vergelijken met schilderijen van Pollock, Rothko of Barnett Newman, al blijven dit soort analogieën altijd problematisch.

Sung nam de muziek op in de Zeister Oosterkerk, die was volgehangen met microfoons. De klank van de cello en van de ruimte werd naar een laptop geleid en live, dus tijdens het spelen, bewerkt, waardoor Sung moest reageren op de processen, vaak loop-achtig van karakter, die hij zelf in gang zette.

Hij vroeg de componisten Qasi Naqvi, Morris Kliphuis, Molly Joyce en Aart Strootman stukken voor hem te componeren en schreef er zelf ook een. Alle vijf hebben ze hun eigen schoonheid, al lopen ze wat betreft klankopvatting sterk uiteen. Naqvi doet aan grote, vervaarlijke kleurvlakken, Kliphuis begint met warme, verzadigde harmonieën, Joyce zet een proces in gang naar een indringend slot, Strootman gaat pointillistischer te werk en Sung zelf zoekt het in glissandi en begint met een verkenning van de stilte.

Alle muziek is in hoge mate evocatief en blijft van begin tot einde boeien.