Beeld voor ArtZuid zit wegens drugscontrole vast op schip: ‘Zo’n lege sokkel is een kunstwerk op zich’

Kunstenaar Carlos Blaaker woont al jaren op Curaçao. Deze maand verblijft hij als artist in residence in Amsterdam. Een van zijn beelden zou te zien zijn tijdens ArtZuid, maar het kunstwerk zit al ruim twee weken vast in de haven van Rotterdam.

Tijdens zijn verblijf in het College Hotel in Amsterdam-Zuid heeft artist in residence Carlos Blaaker een atelier in de parkeer­garage van het hotel. “Ik werk aan een beeld dat komt te hangen in Mondi, het Caribische restaurant van het hotel,” vertelt Carlos Blaaker (Paramaribo, 1961).

Het restaurant is de nieuwste hot­spot voor bekende Amsterdammers, op het terras zitten influencers naast media­mensen en ondernemers. Blaaker neemt plaats aan een tafeltje naast Hans van Maanen, hij spreekt zijn bewondering uit voor de legendarische choreograaf en complimenteert hem met zijn panamahoed. “Ik draag ook graag hoeden en heb er net twee laten maken in Ecuador, ik hoop dat ze arriveren voor ik weer uit Nederland vertrek.”

De kunstenaar die enige tijd afwisselend in New York, waar hij studeerde aan de Arts Students League, en Rotterdam en nu alweer elf jaar inwoner is van Curaçao, wacht in Amsterdam niet alleen op de komst van twee nieuwe hoeden, maar ook op een van een zijn beeldhouwwerken. Het is onderdeel van de beeldenroute ArtZuid, maar wordt al ruim twee weken vastgehouden in de haven van Rotterdam. Het schip waarmee het is gekomen wordt onderworpen aan een zogeheten ‘honderdprocentcontrole’, elk onderdeel van het schip wordt onderzocht op de aanwezigheid van drugs. Blaaker: “Of ze mijn beeld al hebben gecontroleerd weet ik niet, het is allemaal nog onduidelijk.”

Gentrificatie

Het beeld, van glasvezel, epoxy en verf, draagt de titel Balanceando con mis cosas, Papiaments voor ‘balancerend met mijn dingen’. Blaaker laat zich voor zijn sociaal-maatschappelijk betrokken werk inspireren door bewoners van de wijk Otrobanda, waar hij zelf ook woont.

De volksbuurt van Willemstad heeft de laatste jaren te maken met gentrificatie. Advocaten en artsen wonen er nu naast prostituees. Toeristen komen er voor de ‘instagrambare’ straatkunst en de felgekleurde huizen, die onderdeel zijn van het werelderfgoed van Unesco. Blaaker: “Het werk verbeeldt een vrouw uit Otrobanda; de vrouwen in de wijk werken hard en zorgen voor hun kinderen, van wie de vader af en toe langskomt. Ze balanceert allerlei zaken op haar hoofd, van reusachtige watermeloenen tot loodzware rotsblokken, die staan voor de lasten die veel Caribische vrouwen in hun leven moeten dragen. Het beeld is onderdeel van een serie die ik maakte voor een beeldentuin pal voor het Mangrove Beach Hotel, bij de terminal voor cruiseschepen in Willemstad.”

Blaaker had eigenlijk een ander beeld voor de biënnale ontworpen: “Van een vrouw die met haar ene hand haar zware borsten ondersteunt en met haar andere hand een boksende man met een buikje ophoudt. Hij staat voor de machoman, in een matriarchale samenleving. Maar dit beeld werd door ArtZuid als te rauw ervaren.”

Veel bezoekers van de biënnale klimmen op de nog lege sokkel voor Blaakers beeld op de Minervalaan en poseren er als levend standbeeld. “Mensen maken foto’s van zichzelf op de sokkel en zetten die op Instagram,” vertelt Blaaker geamuseerd. “Ik zie er de humor wel van in.”

Toevalligheden

Wanneer zijn beeld naar Amsterdam komt is nog onbekend, maar hij kan zich daar niet over opwinden. “Ik ben al jaren geleden gestopt met me druk te maken over dit soort dingen. Daar heeft wonen op Curaçao zeker aan bijgedragen. Het eiland dwingt je tot een bepaalde houding; in winkels is niet alles altijd op voorraad en tijd is er een rekbaar begrip. Ik verbouwde er al meerdere huizen. In het begin verwonderde ik me er wel­eens over dat de ene dag niemand verschijnt en de volgende dag zes bouwvakkers klaarstaan. Ik heb op Curaçao geleerd open te staan voor dit soort toevalligheden, die kleuren het leven juist zo mooi.”

­Lachend: “Zo’n lege sokkel is ook een kunstwerk op zich. Misschien kan ik er naaktmodellen op laten poseren, of is Amsterdam daar tegenwoordig te preuts voor?”