Batman is verrassend afwezig in Batman: Soul of the Dragon

Batman is verrassend afwezig in de nieuwe Batmanfilm. Batman: Soul of the Dragon draagt dan wel zijn naam, de film blijkt een vehikel voor een dosis ouderwetse actie. De nostalgische tekenfilm blijkt vooral aanstekelijk vanwege de stilistische ode aan de jaren zeventig, compleet met groovy soundtrack, simpele 2D-animatie, een Bruce Leeachtige vechtsportheld en een vleugje raciale ­stereotypering.

Nostalgie sijpelt ook door de verhaallijn heen, die zich richt op een demonische cult wiens plan om de poorten van de hel te openen vraagt om de gezamenlijke inspanning van Batman en zijn studievrienden, ­bekend van de stripboeken.

Het ­gevoel dat de reünie moet ­opwekken, wordt belemmerd door de flashbackafhankelijke structuur, waarbij de goede oude collegetijd – de leerjaren in de vechtsportacademie van O-Sensei – door de eerste helft van de film wordt gesprenkeld.

Wanneer Batman zijn vrienden bij ­elkaar trommelt om misdaad te ­bestrijden, ontmoeten wij ze in de ­filmische wereld voor het eerst. De film moet heen en weer bewegen tussen heden en verleden om hun ontmoeting wat gevoel te geven.

Echt spannend wordt het niet. Hoewel de slechteriken van plan zijn om kinderen te offeren voor hun ­satanistische doeleinden, verloopt de film grotendeels alsof er niet echt iets op het spel staat. Soul of the Dragon, dat met zijn anderhalf uur te snel eindigt, lijkt vooral bezig te zijn met het bewijzen dat onze beste tijden niet achter ons liggen en dat jeugdvrienden eenzelfde plezier kunnen beleven als vroeger.

De centrale paradox is dat Batman: Soul of the Dragon gemaakt lijkt te zijn voor de Batmanfans, maar dat de film zijn held best zou kunnen missen. In al het vrij expliciete bloedvergieten voelt de superheld – die juist bekend staat om zijn weigering te doden – misplaatst. Soul of the Dragon weet dat ook: hoe verder het verhaal vordert, hoe meer Batman op de achtergrond verdwijnt.