Actrice Linde van den Heuvel: ‘De Verleiders schoppen echt tegen de realiteit’

Veghel

“Brabant, sinds 2006 ben ik er weg. Het was er gezellig en gemoedelijk. Ik vind het leuk om er terug te zijn – mijn vader woont er nog – maar ik vind het ook leuk om weer naar huis te gaan. Ik ben echt wel een Amsterdammer geworden. Als meisje wilde ik altijd juf worden, vanaf ongeveer mijn veertiende kwam het acteren erbij. Ik was heel verlegen vroeger, maar ik ben de helft van een tweeling en mijn zus was nóg verlegener. Als ik mensen eenmaal vertrouwde, stal ik van ons tweeën de show. Mijn zus woonde lang ook in Amsterdam, maar is een half jaar geleden naar Eindhoven verhuisd. Voor het eerst in ons leven wonen we verder dan tien minuten van elkaar, het is wel wennen.”

Sligro

“Onderdeel van mijn roots. Sligro betekent Slippens Groothandel. Slippens is de familienaam van mijn moeder. Mijn overgrootvader had een winkel, waar mijn opa een horecagroothandel van maakte. Een oom bouwde het uit tot een beursgenoteerd bedrijf, dat nu wordt geleid door een neef. Elk jaar is er een vergadering, over hoe het gaat met het bedrijf, waar mijn zus, broer en ik ook bij zijn. Mijn opa wilde dat graag zo. Het is zo’n andere wereld dan waar ik als acteur in verkeer, maar ik vind het heel interessant.”

Carnaval

“Ja hoor, ik was er weer bij. Ik probeer elk jaar één dag te gaan. We vieren het met familie in Den Bosch. Wat ik vooral leuk vind, is de zorgeloosheid. Je kunt wel een beetje kletsen, maar niet eindeloos. Je bent tijdens carnaval niet iemand anders, maar je staat ook niet helemaal als jezelf op het feest. In Den Bosch is een boerenkiel eigenlijk verplicht, maar ik droeg een roze skibroek, een bontjas en een Febo-fanny pack – allemaal uit eigen collectie. Ik ga niet hossend door de straten. We gaan altijd naar café ’t Pantoffeltje en daar staan we dan, letterlijk, bier te drinken.”

415.000

“415.000? Dat is het aantal bezoekers dat de voorstellingen van De Verleiders al hebben getrokken? Wat veel! Maar ja, ze zijn ook al bijna tien jaar bezig en het loopt goed: er zitten altijd wel tussen de 500 en 1000 mensen in de zaal. En de voorstellingen halen vaak ook nog Carré. Ze wilden er graag een vrouw en een persoon van kleur bij. Die vrouw ben ik dus geworden, Adam Kissequel de persoon van kleur. Ik kende regisseur Leopold Witte van de theatershow van De Speld en de samenwerking was goed bevallen. De Verleiders schoppen echt tegen de realiteit. Vorige voorstellingen hebben geleid tot Kamervragen en zelfs een rapport van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid. Waar minister Hoekstra verder niets mee heeft gedaan, zul je altijd zien.”

Busje

“Ja, elke dag zitten we met zijn allen in het busje. Nu nog naar een vaste plek voor de montage en de doorloop, maar straks het hele land door. Dat vergt iets van je, maar je bent er als acteur aan gewend. Ik kijk onderweg naar series. Op de iPad van mijn dochter, die dat natuurlijk eigenlijk helemaal niet goed vindt. En ik klets. Bij De Verleiders ben ik in het busje de enige vrouw tussen allemaal mannen; mijn medeacteurs, maar ook de tourmanager en de technici. Ik zal mijn vrouwtje moeten staan.”

George van Houts

“Een van de acteurs van De Verleiders. Leuk iemand om mee te werken, ook al heeft hij heel andere denkbeelden dan ik. We staan vaak haaks op elkaar zelfs, ik ben best een idealist. Ja hoor, je mag hem een complotdenker noemen, dat doet hij zelf ook. Maar hij is wel iemand die echt het gesprek aangaat. Hij weet ook vreselijk veel van de financiële wereld. Net als Thomas Bollen van Follow The Money, die betrokken was bij het schrijfproces van de nieuwe voorstelling. Ook die twee staan haaks op elkaar, maar ze zaten soms gewoon vier uur lang te praten als normale mensen, zonder dat iemand de ander in een hoek wilde duwen.”

Stand-up

“Heb ik veel gedaan. Doodeng, maar daarom des te bevredigender als het lukt. Ik was van het subtiele werk, niet van de grove grappen. Het is heerlijk als het publiek meegaat in je verhaal en lacht waar je wilt dat ze lachen. Maar om het echt goed te doen, moet je je er volledig op storten. Ik dacht: Ik heb nu vier jaar toneelschool gedaan, ga ik nu ook vier jaar lang leren stand-uppen?”

Soldaat van Oranje

“Drie jaar lang met heel veel plezier gedaan. Cast 2 tot en met 6 en, ik geloof, cast 9. Ik was Charlotte, het liefje van Erik, een van de twee vrouwelijke hoofdrollen. De andere was die van koningin Wilhelmina. Ik heb mijn rol langer gespeeld dan ik van tevoren had gedacht. Na een half jaar overleed mijn moeder en ik wilde toen beslist niet zonder werk thuis zitten. Ik heb ontzettend veel geleerd in Soldaat van Oranje. Elke dag spelen, alleen op maandag waren we vrij: daar leer je technisch acteren van. Soldaat van Oranje was na de toneelschool mijn belangrijkste leerschool.”

Bar Mimi

“In de Potgieterstraat zit hij, vroeger was het café Potgieter. Op de toneelschool fantaseerden Wouter Zweers en ik al over een eigen buurtcafé. Vier, vijf jaar zijn we nu de eigenaar van Bar Mimi. De naam is een eerbetoon aan Mimi Kok, de actrice en ooit Miss Zandvoort, die vroeger altijd aan de bar in De Kring zat. Het was traditie dat jonge acteurs haar iets te drinken aanboden. Wouter was bevriend met haar. Mijn man Hajo heeft haar ook gekend.”

“Als ik niet speel, werk ik drie avonden per week in de zaak. Achter de bar staan is het leukste van een eigen kroeg; als de koelkast kapot is, denk je echt niet: wat fijn dat we die mogen vervangen! Als ik werk, gaat er op een gegeven moment wel een biertje in, maar anders dan je misschien zou verwachten van een carnavalsvierder kan ik daar vrij matig in zijn. Opruimen als je dronken bent, is echt een hel. Wouter en ik zijn acteurs, er komen ook wel collega’s in de zaak, maar Bar Mimi is een buurtkroeg, geen acteurscafé. We willen niet met de Smoeshaan concurreren.”

Hajo Bruins

“The man! Mijn grote liefde. We leerden elkaar kennen in 2009, een jaar later hadden we iets. Hij is een tikkie ouder, ja: 27,5 jaar. Hij wordt 64 jaar en dan zijn we samen 100, leuk hè? We acteren allebei, maar we hebben het echt weleens over iets anders, hoor. Dat we kinderen hebben helpt daarbij. Maar als we samen een film kijken, is het wel: ‘Goed hè, hoe die dat speelt.’ En we houden allebei erg van de gezellige kanten van het acteursbestaan, dus de roddels uit het vak nemen we ook samen door.”

“Als het over muziek gaat, heeft hij het weleens over groepen waarvan ik denk: wie? Maar verder merk ik weinig van het leeftijdsverschil. Als acteur werkt Hajo vaak met mensen die jonger zijn dan hij. We hebben het meer over mijn dan over zijn generatie. En wat hem siert: hij is heel feministisch. Dat moet ook wel, hij heeft vijf dochters: twee met mij, drie uit een eerdere relatie.”

Roald Dahl

“Kwalijke zaak was dat. We hebben het er tijdens de repetities van De Verleiders veel over gehad. We leven in een – hoop ik – transitietijd. Dat vind ík soms al ingewikkeld, maar die mannen vinden dat zeker ingewikkeld. Ik vind ‘woke’ een goede ontwikkeling. Wat er gebeurde rond Roald Dahl was overdreven, daarmee werd woke geschaad. Ik heb die boeken voorgelezen aan mijn oudste dochter. Ook De Griezels, waarin Dahl beschrijft dat iemand lelijk wordt als hij lelijke gedachten heeft. Een kind kan dat echt wel aan, hoor. Onzin om daar zo moeilijk over te doen. Er zijn ook mensen die vinden dat als er in een voorstelling of film gevoelige zaken aan de orde komen vooraf een trigger warning moet worden gegeven. Ik zou denken: het is toch juist de bedoeling dat mensen getriggerd worden door kunst?”

Dronken Mensen

De eigen theatergroep die ik heb met collega’s Justus van Dillen en Xander van Vledder. Niet iedereen vindt de naam geslaagd. En toen we in een interview in de Volkskrant zeiden dat ons theater de aantrekkingskracht van een dronken nacht moet hebben, kwamen daar boze brieven over binnen. We zouden dronkenschap verheerlijken. Maar het ging erover dat we het interessant vinden een grens over te gaan. We zeiden niet: word dronken allemaal, verwaarloos je kinderen en stap in de auto.”

“Het streven is met Dronken Mensen elk jaar een voorstelling te maken. Geweldig om dat zelf te doen, maar er komt veel bij kijken. Met het aanvragen van subsidie ben je zo een jaar verder. We hopen naar een verdienmodel te gaan waarin we minder op fondsen hoeven te leunen.”

Hockey

“Twee keer in de week: trainen en een wedstrijd. Ik ben een hockeymeisje, altijd al geweest. Op de toneelschool kwam het op een lager pitje te staan, maar daarna heb ik het weer opgepikt. Ik merkte dat ik het miste. Als acteur zit je vooral in je hoofd. Ik wilde weer iets lijfelijks: op zondag gewoon een uur lang proberen die bal in de goal te krijgen, heerlijk, lekker overzichtelijk ook. Ik speel bij hockeyclub Amsterdam, in het Amsterdamse Bos. De club is kakkineuzer dan ons team, de Veteranen B, dat geheel uit moeders bestaat. We hebben vroeger allemaal wel ergens in de Dames 1 gespeeld, dus we zijn best goed. Fanatiek, ik? Ik ben afschuwelijk fanatiek.”

Door de bank genomen: 10 jaar later gaat 15/3 in première in theater DeLaMar. Een registratie van Door de bank genomen uit theaterseizoen 2014/2015 is te vinden op YouTube.