70 jaar tv leverde een hoop niksigheid op, maar gelukkig is er Kijken naar kunst

De televisie feliciteert zichzelf van harte. 70 jaar oud en dus stond NPO 2 een groot deel van de zondag, doorgaans toch niet de beroerdste televisiedag van de zeven, in het teken van het jubileum. De dag begon met aandacht voor levensbeschouwelijke programma’s, al om 9.00 uur. Lips had er even de kracht niet voor. Later volgden verspreid over de dag nog thematische uitzendingen over cultuur op televisie, gevolgd door fictie, politiek en nieuws.

Terwijl wielrenners een historisch spannende Parijs-Roubaix verreden – toptelevisie! – bleek de uitzending Kijken naar kunst van 14.00 uur met presentatoren Dieuwertje Blok en Özcan Akyol zeer de moeite waard. Natuurlijk was het een aaneenschakeling van beroemde en beruchte scènes uit cultuurprogramma’s. Zoals Adelheid Roosen die in De Plantage tegen Freek de Jonge zei: “Jezus Christus, wat ben je toch een eikel.” Knippen, plakken, succes verzekerd.

Maar Kijken naar kunst was meer dan dat. Met fijne gasten die met het grootste gemak intelligente dingen roepen (mag Hanneke Groenteman weer een programma krijgen?), waardoor het gemakkelijk vol te houden was. Bovendien toonde Kijken naar kunst aan dat presentatoren je programma kunnen maken of breken: Blok en Akyol weten van interesse tonen een kunst te maken.

Dat 70 jaar televisie ook nogal veel niksige programma’s oplevert, maakte Harm Edens midden op de avond op NPO 1 duidelijk met zijn televisiegeschiedenisquiz Je zou het moeten weten. Niveau Peppi en Kokki. Het had zomaar gezellige niets-aan-de-handtelevisie kunnen zijn, een feestje van herkenning misschien zelfs wel. Maar het was gebakken lucht, volledig draaiend op de sleetse routine van Edens en teamcaptains Winston Gerschtanowitz en Richard Groenendijk.

Het is wat het is: pretentieloze televisie primetime, liefdevol gemaakte programma’s op momenten dat Lips doorgaans wel iets beters te doen heeft. Gelukkig is Kijken naar kunst terug te kijken.

Reageren? hanlips@parool.nl.