4 x bijzondere kunst op de afstudeerexpo van de Gerrit Rietveld Academie

Nadja Kim Schlenker

designLAB

De gestapelde blokken en vazen in de installatie van Nadja Kim Schlenker (31) vormen met de wandkleden erachter een soort stadsgezicht van Beiroet. “Steden zijn voor mij collages waarin veel dingen samenkomen.”

Na een periode in Bangkok verhuisde Schlenker vorig jaar naar Beiroet, waar ze verliefd werd op de stad. Ze vertelt lyrisch over de mensen, de prachtige architectuur en de buurten van de ­Libanese hoofdstad. “Wat ik leuk vind, is dat achter al die gebouwen verhalen schuilen, heel interessant.”

Schlenker maakte ook een aantal zitmeubels, zodat de bezoeker als het ware tussen haar gebouwen kan gaan zitten. “Al zittend krijg je een ander perspectief op de stad. De blokken zijn de vormen die terugkomen in de moderne gebouwen.” Het materiaal van een van de zitmeubels doet denken aan natte steen, ook een indruk die te herleiden is tot zon, zee en zwemmen in Beiroet.

De explosie in de haven van Beiroet van 4 augustus heeft ze overigens daar niet meegemaakt. Om geld in te zamelen verkoopt Schlenker een serie van vijf prints, voor 50 euro per stuk. Meer geven mag ook, want al het geld gaat naar non-profitorganisaties die hulp bieden aan de slachtoffers in Beiroet.

Ruben Raven

designLAB

“Ik ben al heel lang geleden begonnen met dit project. Ik was vroeger vaak met mijn moeder op de vuilstort, omdat zij een beetje verslaafd is aan verbouwen. Ik heb een heel bijzondere moeder. Ze ontwerpt sieraden.”

Als kind kreeg Ruben Raven (25) belangstelling voor ‘materialen in het algemeen’. Op de vuilstort in Almere fantaseerde Raven over wat er allemaal gebeurd was met de spullen die hij er zag.

Voor zijn eindpresentatie maakte hij een soort archeologische vindplaats, met spullen van nu. Bezoekers zouden zich kunnen voorstellen dat ze naar hun eigen beschaving kijken, zoals die over een paar honderd jaar wordt opgegraven.

Er liggen aanstekers, gedeukte waterflessen en sneakers. Alle objecten zijn gemaakt van keramiek. “Ik heb dat materiaal toegepast omdat je een object zo mooi vast kunt zetten in de tijd, het wordt een statisch werk. Daar heb ik veel mee geëxperimenteerd en tijdens het werk heb ik nagedacht over wat ik met die dingen wil vertellen.”

Raven dacht na over de consumptiemaatschappij. “Deze installatie gaat over de fase dat dingen afgedankt zijn, dat ze ergens voor het oprapen liggen en vergeten worden.”

Veel keramische objecten en een aantal schilderijen die Raven maakte, verraden een Aziatische achtergrond, met Japanse en Chinese karakters. Dat blijkt niet toevallig, want Raven maakte vorig jaar een reis naar Tokio die veel indruk maakte. Daar verzamelde hij allerlei spullen die hij later in keramiek namaakte.

Tasio Bidegain

Fotografie

Hij maakte voor zijn eindpresentatie een boek, maar dat was eigenlijk niet de bedoeling. Tasio Bidegain (24) studeerde aan de afdeling Fotografie; zijn werkwijze omschrijft hij als ‘etsen op fotografie’. Hij krast op foto’s, waardoor de voorstelling deels verdwijnt en het wit van het fotopapier zichtbaar wordt. Tijdens de lockdown kwam hij vast te zitten bij zijn familie in Parijs. “Alles was dicht, ik had geen printers, niets.”

In zijn isolatie maakte Bidegain tekeningen op A3-formaat, gebaseerd op screenshots. “Het was paradoxaal. Iedereen zat thuis op zijn scherm te kijken hoe het met de wereld ging.” Hij tekende beelden van lege wereldsteden. Die combineerde hij met reclameslogans op Instagram en beelden van gamende figuren die zich thuis omringen met virtual en augmented reality. Uit de stroom informatie maakte hij een nieuw verhaal. Toekomstige mensen leven in ruïnes, maar merken daar weinig van omdat ze zich voor­namelijk in een virtuele wereld begeven.

Hij noemde zijn afstudeerproject The Paris Syndrome, een psychologische aandoening die vooral Japanse toeristen overkomt. Een bezoek aan Parijs ervaren ze als teleurstellend omdat de ervaring niet voldoet aan hun romantische verwachtingen. “Dat leek me een passende titel.”

Geraldo H. Dos Santos

Fine Arts

Hij schildert realistische voorstellingen in olieverf. Dat is tamelijk uitzonderlijk op de Rietveld Academie. Geraldo H. Dos Santos (26) leerde schilderen in Lima, Peru. “Dus de Rietveld is mijn tweede bachelor. In Lima was de opleiding heel klassiek. Je leert daar echt techniek. Hier leer je meer wat het gevolg is van je intuïtie en hoe je dingen opnieuw kunt beleven.”

De schilderijen van Dos Santos (half-Nederlander, kwart-Braziliaan en kwart-Libanees) zijn soms samengesteld uit meerdere voorstellingen. Wat zijn doeken precies betekenen, mag de kijker zelf bepalen. “Meestal wordt een verhaal gemaakt door de kunstenaar, maar ik probeer het andersom. Ik wil dat de toeschouwer het verhaal kan bereiken door zijn eigen herinneringen en associaties in te zetten.”

Zo heeft Dos Santos een schilderij gemaakt van een blauwe hemel achter een kapot hekwerk en fragmenten van figuren, met handen die in elkaar grijpen. Het kan van alles betekenen. “Het heeft suggesties en mogelijkheden, maar die zijn heel persoonlijk. Ik probeer het simpel te houden zodat de toeschouwer het weer ingewikkeld kan maken, mogelijkheden kan creëren.”

Gerrit Rietveld Academie Eindexamenexpositie, t/m 30/8, Fred. Roeskestraat 96. Reserveren verplicht. Tijdens openingstijden (dagelijks, 10-21 uur) zijn ­video’s van kunstwerken ook online te bekijken, dankzij het project van alumni Kleoniki Stanich en Elia Kalogianni. www.rietveldacademie.nl.