Documentaire ‘Stil water’ is om héél, héél stil van te worden

Voor ouders is een voor hun kind levensbedreigende ziekte zo ongeveer de grootste nachtmerrie. Je wilt er niet aan denken, moet er niet aan denken, maar door de schrijnende EO-documentaire Stil water doe je het toch. En dat allemaal dankzij de camera van Simonka de Jong, die twee jaar welkom was in drie gezinnen waar een kindje kanker kreeg.

De film laat pijnlijk zien hoe groot de impact is op de rest van het gezin. De moeder van Bente (3) vreest dat ze haar andere kinderen te weinig aandacht geeft. De zus van Fien (6) vertelt een therapeut dat ze het knap oneerlijk vindt dat een klasgenoot een zusje heeft gekregen waar het wél goed mee gaat.

De moeder van Fien krijgt hulp in huis en natuurlijk is het fijn om even niet te hoeven zorgen, zegt ze. Maar het is ook dubbel: “Nu kan het nog.” Nog zo’n spagaat waar iedere ouder zich in kan verplaatsen: Fien kon door de hersenstamkanker niet lopen, moest overal rond getild worden en ging zich als een prinsesje gedragen. “Je wilt ook opvoeden.”

Zelfs op de intiemste momenten is de camera erbij. Als het dilemma in de spreekkamer op de dokterstafel wordt gelegd, bijvoorbeeld: gaan we nog bestralen, of is dat zinloos geworden? Of als Fien eenmaal gestorven is en haar zus daarover vertelt in de klas.

Als kijker blijf je zitten met de vraag waarom de gezinnen de camera toelieten. Bij Humberto op Zondag op RTL4, waar twee ouders gisteren aanschoven, bleek dat dit wrang genoeg alles te maken heeft met de levensgrote mogelijkheid dat het slecht afloopt. “Je wilt beelden hebben van je complete gezin,” zei de vader van Fien. Stil water is om héél, héél stil van te worden.

Meer tv-recensies? Lees alle afleveringen van Han Lips in ons archief. Lees ook de wekelijkse rubriek Sterrenstof, waarin we de mediaweek doornemen. Reageren? hanlips@parool.nl.