Zekerheid in de toekomst verkiezen boven zekerheid nu. Waarom?

Wanneer mensen ernaar vragen noem ik het liefkozend ‘de zekerheid in mijn leven’. Verwarde blikken volgen dan. Altijd. Maar ik ben serieus. Het is fijn om íets te hebben waar ik van op aan kan in mijn verder onregelmatige leven. Een stukje consistentie waar je de klok op gelijk kunt zetten.

De eczeemplek waar ik het over heb, ontstaat jaarlijks in de tweede helft van juni op mijn linkeronderarm. Daar bladdert en jeukt het dan de hele zomer door, om vervolgens in de eerste week van september te verdwijnen.

Wie nu denkt dat ik raar ben om die terugkerende plek als iets prettigs te ervaren, moet wat beter om zich heen kijken, qua zekerheid waar mensen zich aan vast menen te moeten klampen. En dan heb ik het niet eens over de energieleverancier die mij toevallig vanmorgen belde met de vraag of ik mijn contract misschien voor vijf jaar wil vastleggen zodat de prijs die ik maandelijks betaal niet de verkeerde kant op gaat fluctueren.

Het tot in de puntjes verzekeren van elk facet van het leven. Van inboedel, tot huisdier tot de mogelijkheid dat we een voedselvergiftiging oplopen tijdens een duurverdiende vakantie. De huidige moeilijkheid om je op vakantie te verzekeren is nu zelfs, meer dan eventuele coronabesmettingen, een reden voor veel mensen om dit jaar in eigen land te blijven.

Binnen het pandemiethema: een groot deel van de mensen die zich niet willen laten vaccineren, noemen als belangrijkste motivatie de onbekende langetermijneffecten. Dat is precies waar ik het interessant begin te vinden. Want we kunnen wél met zekerheid stellen dat gevaccineerden vandaag doorgaans nauwelijks tot niet ziek worden van het virus. Zekerheid in de toekomst wordt dus verkozen boven zekerheid in het nu. Opmerkelijk, omdat het juist de toekomst is die nooit vaststaat. Wel of geen vaccin.

Bovendien staat het haaks op een gevoel dat leeft bij, grotendeels, exact dezelfde groep mensen, namelijk het per definitie in twijfel trekken van elk alarmerend bericht over klimaatverandering. De marges in het IPCC-rapport worden dan gelezen als onzeker, dús onzinnig. Zou dit denken ermee te maken hebben dat klimaatverandering niet meer slechts over de toekomst gaat, maar dat de wereld vandaag al deels overstroomt en in brand staat? Zou het probleem bij een grote groep mensen zijn dat de wens tot absolute zekerheid over de toekomst zoveel bandbreedte inneemt dat ze vandaag niet meer na kunnen denken, en dus alles wat er nu is willen vasthouden?

Ik moet bekennen dat ik nu al weet dat, mocht de vrolijke herkenning volgend jaar in juni (daar is ie weer!) ineens wegblijven, ik de herinnering aan mijn tijdelijk gebleken zekerheid zou koesteren.

Waarschijnlijk is dat het verschil.

Tinkebell schrijft elke week een column in Het Parool. Lees al haar columns hier terug.