Ze ging destijds in metro 53 meteen in op zijn avances

Ethan is de naam van de baby die ik vanmiddag mag bezoeken. Hij woont met zijn vader, moeder, oma en oom en tante in de flat Hakfort in de Bijlmer. Er kan makkelijk nog wat bezoek bij, zei zijn moeder Anita, en dus neem ik, een week na zijn geboorte, de metro.

Ik ken Anita al meer dan een jaar, maar het is de eerste keer dat we bij haar thuis hebben afgesproken.

Op de galerij van de zevende verdieping sta ik eerst een tijdje als een Japanner foto's te maken van de glimmende flats die als luciferdoosjes op hun kant staan tussen het groen. Nu zie ik ook hoe mooi de Arena ­eigenlijk is. Een immense badkuip in het landschap.

Dan komt de Ghanese Anita plots in haar paarse slaapjurk de galerij op. Haar zwarte vlechtjes zijn half opgestoken. Het staat haar beeldig. Ik ken maar weinig vrouwen die een pyjama kunnen dragen alsof het hun trouwjurk is. Ik was bezorgd, zegt ze in het Engels, maar ze lacht als ze de telefoon in mijn hand ziet.

Binnen ligt Ethan in de gespierde armen van zijn ­vader Peter. Die wiegt hem heen en weer, legt hem af en toe op de borst, geeft hem een flesje en wrijft zijn neus ­tegen die van de baby. In de anderhalf uur dat ik er ben, wijkt hij geen moment van zijn zijde.

Hij en Ethan zijn als Bison Kit, zegt Anita. Peter is een natural met baby's, want hij heeft veel broertjes en zusjes. Flesjes geven of luiers verschonen; hij draait er zijn hand niet voor om. En ik maar denken dat Nederlandse mannen zo geëmancipeerd zijn.

Terwijl de gigantische televisie aan de muur non-stop beelden vertoont van TLC, pak ik mijn tas uit. Op de ­glazen tafel stal ik de cadeautjes uit. Een rol beschuit, muisjes en een kuipje boter. Anita schrikt. "Heb je ­honger?" Ik was al bang dat ik haar zou schofferen met de boodschappen, maar leg haar snel uit dat het een Nederlandse traditie is die ik ze wil laten proeven.

Peter kent de producten wel, hij is vakkenvuller in een supermarkt, maar hij heeft ze in de vijftien jaar dat hij in Nederland woont nooit geproefd. Ik denk niet dat ik het lekker vind, zegt hij stellig. Het is heerlijk zoet, zeg ik om hem over te halen. Dat zou moeten werken, aangezien hij al drie keer heeft gevraagd of ik echt niet liever cola in plaats van water wil.

Als we een moment later allemaal aan de beschuitjes zitten, vraag ik hoe ze elkaar hebben ontmoet. Het valt stil. Je hoeft het niet te vertellen hoor, zeg ik snel. ­Jawel, zegt Peter, en vertelt dan hoe hij haar aansprak in metro 53 na een lange dag werken. Ze ging meteen in op zijn avances, zegt hij trots.

Anita vindt het verhaal niet zo romantisch. Maar ik wel. Iedere keer als ik met de metro ga, zal ik eraan ­denken.

yasmina@parool.nl