Xi en Poetin zijn de beste vrienden. Jaja

De verhouding tussen Xi en Poetin heeft iets van een gedwongen huwelijk. Het moet van hun ouders. Liefde is er niet echt, maar kan nog komen. Maar dan moet bruidje Poetin wel buigen. En dat doet ze nog niet.

Ik vind het trouwens ingewikkeld om internationale relaties te ‘lezen’. Ze zijn vaak uit beleefdheid ironisch; om hun werkelijke gevoelens te verbergen put men zich uit in platitudes die het omgekeerde beweren van wat men werkelijk denkt.

“Mijn allerbeste vriend Xi.”

“Mijn belangrijkste kameraad Vladimir.” Jaja.

Ze beloven elkaar te helpen, ze steunen elkaar en zeker zal er met wat geld heen en weer worden geschoven, want in die kringen kun je vriendschap kopen. Je kunt elkaar de hand schudden en omhelzen, maar alleen geld telt. Een einde maken aan de oorlog, waar de hele wereld iets aan zou hebben, doet de machtige Xi niet omdat Poetin dat niet wil, wat ook een teken van vriendschap is die niets kost. “Dop je eigen boontjes maar.”

We zien China, zeker in vergelijking met de VS, machtiger en machtiger worden. De reden is simpel: een autocratie werkt sneller dan een democratie. Laten we wel wezen: in China zou niemand last hebben van een toeslagenschandaal, omdat iedereen die tegen de machtige regering tekeergaat de kans loopt opgepakt te worden. Je houdt dus je mond. Last van een stikstofwet die de huizenbouw platlegt, kent China ook niet. Er moeten domweg huizen worden gebouwd. Plagiaat laat men onbestraft. De software van belangrijke chips wordt gestolen wanneer het gestolen goed kan gedijen voor de Chinezen. Elke vorm van kritiek wordt aan de ketting gelegd met de zweep ernaast.

Voor mensenrechten is China te groot.

In de jaren zestig van de vorige eeuw zag ik het maoïsme in Nederland groeien. Iedereen dezelfde kleren (het beruchte Maopak), iedereen dezelfde bijbel (‘Het Rode Boekje’), iedereen dezelfde marxistische prietpraat die de wereld eerlijker en rechtvaardiger zou maken.

“Politieke macht komt uit de loop van een geweer,” zei Mao.

Hij zorgde voor 72 miljoen doden.

Op een gegeven moment worden aantallen abstract omdat ze niet meer te bevatten zijn.

Het maoïsme verdween hier. Om de een of andere reden worden Nederlanders uiteindelijk tot nuchterheid gedwongen; idealen en revoluties verregenen in ons land. Maar helemaal verdwijnt fanatisme nooit. Ook het verkeerde antwoord geeft revolutionaire energie. Dus komt het communisme weer op. En dus ook de wens om geweld te gebruiken.

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.

Reageren? t.holman@parool.nl.