Wie wint, ontvangt medailles die geslagen zijn uit beenderen van gestorven kameraden

De dood van een stad.

Toen ik destijds in Dresden was, kon je daar overal ansichtkaarten kopen van een foto die in 1945 gemaakt was vanaf het dak van het stadhuis. Rechts zag je een engel en links de karkassen van de huizen; het was alsof aan de ansichtkaarten nog de geur van de bombardementen kleefde.

Van de stad was niets over.

Bachmoet zal er nu zo uitzien.

Dresden is herbouwd.

Net als Rotterdam.

Op het graf van een dode stad kan nieuw leven ontstaan.

Leg je alle bloemen die straks op de graven in Bachmoet worden gelegd bij elkaar, dan heb je een beeld van het paradijs, al kun je alleen maar hopen – tegen beter weten in, maar wat geeft dat – dat de doden ergens in zo’n bloementuin ronddwalen, vrij van elk menselijk gevoel, want dat heeft alleen maar tot hun ondergang geleid.

Poetin heeft meteen medegedeeld dat hij aan de overwinnaars ‘medailles’ zou uitdelen.

Zouden de soldaten dat nu echt een groot geschenk vinden?

Daar sta je dan, op één been en met één arm, je leven verpest, maar je hebt gewonnen en wordt daarvoor beloond met een medaille die je gewoon in een fabriek kunt laten maken. En je mag in je rolstoel vooraan zitten bij een militaire parade of bij een voetbalwedstrijd, terwijl je denkt, vermoedt of zeker weet dat je vrouw op dat moment vreemdgaat.

Wie wint – we weten het al zo lang – ontvangt een lofkrans van tranen, medailles die geslagen zijn uit beenderen van gestorven kameraden en een handdruk van degeen die jou bijna de dood had ingejaagd.

“Dank u wel, president.”

De dode stad is tot een herinnering gebombardeerd.

Zelensky zei dat ‘Bachmoet alleen nog in ons hart bestaat’. Dat vond ik ontroerend, maar hij had de stad ook eerder kunnen opgeven. Dat deed hij niet, om tactische redenen. Omdat de stad voor de Russen een prestigeslag werd, waren die bereid grote offers te brengen. En die hebben de gerecruteerde Russische gevangenen ook gebracht. De gebouwen, de historie, de herinneringen werden opgegeven in ruil voor dode Russen, die zodoende niet elders kunnen vechten. We zullen pas later weten of het ’t allemaal waard was.

Hoe ken je het trouwens waarde toe?

Waarmee wil Poetin eigenlijk zijn soldaten feliciteren?

En wat denkt Zelensky straks, mocht hij Oekraïne verliezen?

Toekomstige archeologen zullen het niet droog houden als ze het lijk opgraven.

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees alle columns van Theodor Holman terug.

Reageren? t.holman@parool.nl.