Wantrouwen moet je uitzieken en dan wordt het een vriend die je kunt vertrouwen en op wie je kunt bouwen

De Groningse ziekte is een kwaadaardige vorm van het wantrouwenvirus. Je kunt er behoorlijk beroerd van worden.

In de provincie Groningen heerst die ziekte als de pest. Een falende overheid is hier als het ware de Wuhanvleermuis, verkocht op de markt van hebzucht.

Maar nu wil men dat diezelfde overheid het wantrouwen van de Groningers oplost.

Denkt u dat dat gaat lukken?

Het is of je aan je kwijlende verkrachter vraagt om zich nu eens fatsoenlijk te gedragen, terwijl je naakt voor hem staat. Maar aan wie moeten de Groningers anders vragen iets aan het wantrouwen te doen? De veroorzaker van het virus moet wel tevens de dokter zijn.

Wantrouwen is inmiddels een wereldwijde epidemie. Meer wereldburgers wantrouwen bijvoorbeeld Zelenski dan Poetin. Diezelfde mensen wantrouwen Biden en vertrouwen Xi. Zij lijken soms hun overheid meer te vertrouwen dan wij de onze. Maar eerlijk is eerlijk: Chinese en Russische burgers worden dan ook tot vertrouwen gedwongen op straffe van opsluiting en marteling.

Wantrouwen is altijd het resultaat van leugens. En het enige geneesmiddel is dan ook de waarheid. En niet een waarheid op lange termijn – ‘Na uw dood komt het allemaal in orde, mijnheer de Groninger’ – maar nu of anders zo snel mogelijk.

Maar de waarheid… Wie heeft daar nog vertrouwen in?

Toch is dat de enige pil die je dagelijks moet slikken (en je altijd verlichting brengt).

In Rusland en China is wantrouwen de enige toegestane manier van denken over het Westen en daarmee dwingen ze ons hen te wantrouwen. Zo raken we allemaal door het virus besmet.

En toch hou ik ook van wantrouwen. Als ik niet zou wantrouwen zou ik geen pen op papier kunnen zetten. Dan vind ik Poetin best een wijs manneke.

Dieren bedonderen elkaar nooit; mensen elkaar altijd. Menselijke beschaving komt, kortom, tot stand door constante oplichting waartegen men zich vervolgens te weer moet stellen. Elke beschaving eindigt door leugens waar men is ingetrapt.

Intussen moet in Groningen het vertrouwen worden hersteld met scholen, theaterzalen, jeugdhuizen en ruimhartige vergoedingen.

Is dat zalf tegen het wantrouwen? Wel als al die wensen worden verhoord. Maar dat zal niet gebeuren. Men mag er over dromen, maar wat men krijgt zijn dooie mussen.

Wantrouwen moet je uitzieken en dan wordt het een vriend die je kunt vertrouwen en op wie je kunt bouwen. Het is namelijk je waakhond die je beschermt tegen de gluiperds van de macht. Eigenlijk weten ze dat al in Groningen en in Kiev.

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.

Reageren? t.holman@parool.nl.