Vrije zenders, dat is een relatief begrip

Het is wonderlijk hoe een leefomgeving gedrag bepaalt. Zo luisterde ik na mijn aankomst in Nederland weinig naar de radio. Ik wist niet beter. Toen ik een kind was, waren er in Ethiopië niet veel omroepen. De keuze bestond uit één tv-zender, twee radiozenders en nog een ­programma dat was te ontvangen via de FM-band – ook radio, dus. Al deze omroepdiensten werden gecontroleerd door de overheid. Het aanbod: propaganda en entertainment.

De laatste jaren is dat veranderd. Er zijn veel tv- en radioprogramma’s bijgekomen, waaronder ook particuliere en vrije zenders. Al is ‘vrij’ in Ethiopië een relatief begrip: wie de machthebbers tart, gaat zo de gevangenis in.

In mijn jeugdjaren las ik boeken. Ik vluchtte weg in sciencefiction en andere fictie, al las ik ook geregeld, om mijn familie te behagen, religieuze werken. Later ­verdiepte ik me in historische verhalen.

In Nederland ging ik meer tv kijken, maar voor radio bleef ik immuun. Totdat ik me na vijf jaar realiseerde dat de radio een ­handige manier is om mijn Nederlands te verbeteren. Ik ging vervolgens van zender naar zender en vond behalve veel melige dj’s ook veel zenders boordevol informatie. Van BNR en Radio 1 tot muzak met een praatje.

Een tijdje terug wees een vriend me op de podcast Branie, omdat ik nu eenmaal van Ajax hou. Zo begon ik aan mijn avonturen in podcastland. Van Branie naar de rest van de wereld – een oceaan aan kennis en informatie die in Nederland gratis beschikbaar is, maar waar in veel landen nog altijd een hek omheen staat. Vrije nieuwsgaring is niet zo normaal als het hier lijkt.

Wondimu Gebre Woldeaarggiye kwam in 2015 als vluchteling van Ethiopië naar Nederland. Wekelijks vertelt hij over zijn leven in Amsterdam. Lees al zijn columns hier terug.