Vanaf nu ben ik alleen nog maar: Massih, Revolution Manager

Net zoals het eindejaar zijn borrels heeft, zo heeft ook het nieuwe jaar zijn diners. En op beide gelegenheden ben ik de grote winnaar omdat ik mij schaamteloos laaf aan al het eten en drinken. Of zoals we in Amsterdam-Noord zeggen: omdat ik losmaak.

Tussen het losmaken door hoop ik verrijkende gesprekken te hebben met mensen die ik nog niet kende om met een nuttiger en slimmer gevoel weer naar huis te gaan. Met alle nieuwe ideeën probeer ik vervolgens de wereld een iets mooiere plek te maken. Dat calvinistische komt van mijn vader. Het pretentieuze komt van mijzelf.

Deze week zat ik aan tafel tijdens het nieuwjaarsdiner van Pakhuis de Zwijger en mocht ik dus weer vrij ongeremd losmaken, en met beleid. De tegenprestatie was dat ik de avond moest afsluiten met een optreden. Ewa ja.

Bij binnenkomst kreeg iedereen een tafelnummer. Er werden zo'n tweehonderdvijftig gasten verwacht, dus enige regie was op z'n plaats. Ik was geplaceerd aan tafel 3, vlak naast het podium, wat de sprekershoek bleek: een tafel met dichters, theatermakers, architecten en ondernemers die de liefde voor de hoofdstad deelden.

Ik zat tussen Arna, Gershwin, Johan, Mohamed, Jahkini, Milan, Dina en Lisette. Ieder van ons had een verhaal voorbereid over het nieuwe Amsterdam. Een voor een deden mijn tafelgenoten inspirerende interrupties en Milan stelde zichzelf voor als Revolution Manager.

Tussen onze optredens door aten we huisgemaakt brood en hummus en quiche en salade en ik heb geen idee wat ik allemaal heb losgemaakt, misschien wel varkensvlees en ben ik nu mijn plekje in de hemel kwijt. Maar goed, wie heeft een plek in de hemel nodig als hij al woont in Amsterdam?

De bedoeling was ook dat in de loop van de avond van tafel werd gewisseld. Een ballet van struikelen, spugen en bestekmuziek volgde. Wij van tafel 3 gingen nergens heen. Ons eigenzinnige (lees: eigenwijze) karakter was tenslotte waarop we geselecteerd waren.

Maar goed, er moesten ook nog prijzen worden uitgereikt. De Nieuw Amsterdam Prijs ging terecht naar de tachtigjarige activiste Saar Boerlage en de dertigjarige activist Jerry Afriyie. Toen ik de twee naast elkaar zag staan op het podium, had ik de neiging om met een rode stift Amsterdam door te krassen en 'Nederland' op te schrijven. Dit was niet alleen nieuw Amsterdam, maar ook nieuw Nederland.

Daarna moest ik op. Voordat ik mijn verhaal deed, stelde ik off the record een moderner telefoonalfabet voor. Want waar anders begint een inclusieve samenleving dan bij een inclusieve spelling?

Waar de lidwoorden allang genderneutraal zijn en de H niet staat voor Hendrik maar voor Hassan en de U niet voor Utrecht maar voor Ursula en de T niet voor Theo maar voor Tichera en de A niet voor Anton maar voor Ali en de K niet voor Karel maar voor Karin. Bam.

En ik heb ook eindelijk een oplossing gevonden voor alle presentatoren die het moeilijk vinden om mij aan te kondigen. Vanaf nu ben ik alleen nog maar: Massih, Revolution Manager.

Rapper en schrijver Massih Hutak (25) schrijft elk weekend een column voor Het Parool. Reageren? m.hutak@parool.nl