'Rode vlaggen op het strand, vanwege het communisme?'

Voor Red Star Surf School in Caleta de Famara hijsen zich vijf leerlingen met moeite in wetsuits. Twee Fransen, eentje is kaal, twee meisjes uit München, een spreekt geen Engels en giechelt voortdurend, de vijfde ben ik. Jerry, de leraar, legt uit dat het makkelijker gaat als je een plastic zakje om je voeten doet. Er zijn niet genoeg plastic zakjes, daarom gaan ze van voet naar voet.

"Er hangen rode vlaggen op het strand," zegt Jerry. "Vanwege het communisme?"

We zwijgen.

"Nee," zegt Jerry dan maar zelf, "die rode vlaggen betekenen dat zwemmen hier gevaarlijk is. Er zijn stromingen die sleuren je zo honderden meters mee. Als je in zo'n stroming terechtkomt, probeer er niet tegenin te zwemmen. Ga naar links of naar rechts. Pas als je voelt dat de stroming minder is zwem je naar de kust."

We rijden naar het strand. De stemming lijkt bedrukt. Tijdens de warming-up, die bestaat uit slordig uitgevoerde yogaoefeningen, wordt het gegiechel van het ene meisje uit München steeds harder.

Na de oefeningen worden we gesplitst; ik heb om privéles gevraagd zodat ik niet meer mijn best hoeft te doen het lievelingetje van de leraar te zijn. Dat scheelt beide partijen stress.

Eindelijk doet Jerry zijn strohoed af. Acht jaar is hij nu op Lanzarote, vertelt hij, omdat hij genoeg had van de Aussies. Zijn voorouders komen uit Griekenland.

"Je plank," zegt hij, "is je paard."

Ik bekijk de plank.

"Vier dingen moet je onthouden," zegt hij, "dat kun je toch?" Ik zie dat hij ernstige twijfels heeft.

De helft ben ik inderdaad meteen vergeten, vermoedelijk omdat de angst bezit van me heeft genomen. Ik weet alleen nog dat positie en timing belangrijk zijn.

In een vliegtuig had een jongen verteld dat alleen surfers echt vrij zijn. Ik geef toe, een wapenhandelaar in North Carolina vertelde me dat je zonder wapens niet vrij kan zijn. De een heeft voor vrijheid vuur­wapens nodig, de ander een surfplank.

Jerry neemt mijn bril in beslag. "Die kan alleen maar kwijtraken," zegt hij. We gaan het water in.

De golven zijn de vijand, de plank is het paard, vrijheid is een doodsstrijd.

Als je eenmaal staat valt het mee, alles daarvoor is pittig.

Na een uur wil ik opgeven. Jerry roept: "Terug­komen, we gaan de hogere golven proberen."

Alles wat ik over mezelf dacht te weten is onjuist. Ik ben slechts slordig overwonnen angst.

(Wordt vervolgd)

Lees ook:
Deel 1 -> Grunberg als de vriendelijke kolonist op Lanzarote
Deel 2 -> Het huis blijkt een ziek lichaam
Deel 3 -> 'Ik wil geen longontsteking voor jouw kunst'