'Politici kletsen hun vak naar de klote'

Gaat u naar een bakker die zijn eigen brood afzeikt? Vermoedelijk niet. Zou u sowieso nog brood kopen als bijna iedereen walgt van alle bakkers ter wereld? Vervang bakker door politici en je weet hoe laat het is. Laatst hoorde ik mijn plichtsgetrouwe moeder zelfs zuchten dat het een puinhoop is, daar in Den Haag. En dat zegt ze omdat ze uit die hoek alleen maar gekonkel en slangengesis hoort. Bijvoorbeeld van Femke Halsema, die haar politieke memoires vrijdag presenteerde. In diverse interviews legde ze dit weekend uit waar het boek over gaat.

Samenvattend komt het erop neer dat de politiek één grote slangenkuil is. Dolken in je rug. Meel in je mond. Een drammerige vinger in de lucht. De politiek maakt een slecht mens van je. En Halsema wilde dat 'van zich afschrijven'.

Wie gelukkig wil worden, moet ver van de politiek blijven, is Halsema's boodschap. Voormalig wethouder Pieter Hilhorst zei het ook al in zijn boek, over zijn avontuur in de Amsterdamse politiek. Hij walgde van zichzelf. Hij werd van voren en van achteren genomen, verwaarloosde zijn gezin en kotste van zijn eigen kapsel. Wat wel weer typerend voor Hilhorst is, is dat hij ook schrijft dat de idealisten zich niet moeten laten afschrikken door zijn verhaal.

Het zijn maar twee voorbeelden. Maar noemt u mij drie politici die positief over hun eigen werk praten. Niemand lijkt in de gaten te hebben hoe onze volksvertegenwoordigers hun eigen vak naar de klote kletsen.

Chagrijn
Dan de mensen die de politieke bakkers moeten beoordelen. De journalisten, de columnisten en de stukjesschrijvers. Zij kijken naar het schouwspel en zuchten nog dieper dan de politici zelf. Spreek een gemiddelde politiek verslaggever en hij zal toegeven dat hij vecht tegen het cynisme. Hij kan het eigenlijk niet aanzien. Klagen hoort bij de mens, dat weet ik. En de politiek is een dankbaar onderwerp geworden. Zo zucht Bas Heijne, hoofd chagrijn van NRC Handelsblad, elke zaterdag over de politiek. Ze snappen het niet. Ze kunnen eigenlijk niks. Ze doen maar wat, zegt hij wekelijks. Hoewel hij het niet meer kan aanzien, blijft hij kijken.

Als iedereen negatief is over de politiek, wat moet je als kiezer dan denken? Dan vertrouw je niemand meer. En dat is precies wat Donald Trump goed ziet. Trump is een complotdenker. Zijn boodschap is simpel.

Wie kun je nog vertrouwen? Moeten we niet het zekere voor het onzekere nemen en een muur om Amerika heen bouwen? vraagt de Republikein zich af die in november een gooi wil doen naar het presidentschap. Het gaat erin als koek.

Zoals ook de boodschap van Geert Wilders als zoete broodjes over de toonbank gaan. Lekker mokken. De gemene buitenwereld aan ons zicht onttrekken. Als de tijden onzeker zijn en niemand de politiek vertrouwt, ook de politici zelf niet, dan kies je iemand die het zekere voor het onzekere neemt.

Katholieke dandy
De clowns die in de politieke arena stappen, spotten met elke electorale wet. Het begon al met Pim Fortuyn. Waarom had een nichterige, katholieke dandy met zijn nuffige hondjes zo'n aantrekkingskracht op de Feyenoordhooligan? De Italiaanse oud-premier Silvio Berlusconi deed er nog een schepje bovenop.

Maar absolute meester van het genre is Trump. Hij snapt zelf waarschijnlijk niet eens dat hij zo ver gekomen is. Dat zouden onze politici toch moeten weten. Zij hebben met hun continue klachten over de politiek de weg geëffend voor dit soort koekenbakkers. Niemand weet hoe het brood van Trump zal smaken, maar als er consensus bestaat over de slechtheid van alle bakkers, ben je geneigd het risico te nemen.