Opinie: ‘Liefdevolle verwaarlozing zou voor onze kinderen heilzaam zijn’

‘Waarom zien ouders zichzelf nog zo vaak als onmisbaar?’

Anne-Greet de Vries schrijft in haar ingezonden brief Deeltijdprinsesjes in Het Parool van 22 maart dat we ouderschap als maatschappij meer op waarde moeten schatten. Het is een ‘stevige baan, 24 uur per dag, 7 dagen per week. Van grote betekenis voor de samenleving, het gaat immers om de volgende generatie.’ Als we die waarde eenmaal collectief inzien, dan zouden vaders meer aandeel in het ouderschap nemen en gaan vrouwen vaker buitenshuis werken, aldus De Vries.

Ik ben de eerste om het belang van een gelijke verdeling van zorg en arbeid te bepleiten. Maar ik breek ook een lans voor wat meer luchtigheid in dit debat. Afgelopen weekend stonden wij thuis met het zweet op de rug drie ‘kleurrijk versierde lentedozen met gezonde ontbijtjes erin’ te fabriceren. Ideetje van de school. We hebben deze opdracht vrolijk afgeraffeld, maar waarom doen we elkaar dit überhaupt aan? En waarom beschouwen we onszelf als ouders nog zo vaak als onmisbaar?

Wat zou het voor ontzettend veel kinderen heilzaam zijn als hun ouders niet zo bovenop ze zouden zitten. Als die ouders het opvoeden zouden zien als iets dat je met veel mensen samendoet en waar anderen misschien wel net zo goed in zijn als jijzelf. Kinderen leren dan ook dat de wereld niet om hen draait. Je zou het liefdevolle verwaarlozing kunnen noemen. Ouders (m/v/x) krijgen dan vanzelf meer ruimte om er voor anderen te zijn, of meer bij te dragen aan de arbeidsmarkt.
Lotte Terwel, Amsterdam

‘Lieve Amsterdammers’

In Het Parool is met enige regelmaat te lezen dat Amsterdammers ‘lieve mensen’ zouden zijn. Ook is te lezen dat driekwart van de vrouwen en een derde van de mannen in Amsterdam met straatintimidatie te maken krijgt. Het een is niet met het ander te rijmen. Ook ik heb al decennia lang regelmatig, soms dagelijks, te maken met schofferingen en scheldpartijen. Elke keer weer een vreemde ervaring als grootvader zijnde.

Ook Femke Halsema wordt regelmatig uitgescholden als zij door de stad fietst. Ik vraag mij af wat Eberhard van der Laan hiervan gevonden zou hebben. Het “vrije en tolerante” Amsterdam is helaas een sprookje. Eind dit jaar ga ik met pensioen en kan ik eindelijk verhuizen.
G. de Leeuw, Amsterdam

‘Waarom heeft de uitslag zo’n haast?’

Mij is niet duidelijk waarom de verkiezingsuitslag zo snel mogelijk bij het ANP moet zijn (Het Parool, 20 maart). Dat kan rustig een paar dagen wachten. Als voorzitter van een stembureau zorg ik niet voor ‘zo snel mogelijk’ maar voor zo juist mogelijk. Dan duurt het maar wat langer. Kwaliteit betekent ook dat alles in één keer goed is.
Henk Visser, voorzitter van een stembureau

Rotterdams Parool

In de rubriek Aldus van afgelopen vrijdag vertelt mevrouw Krijnen uit Doetinchem waarom ze sinds de ­bevrijding al Het Parool leest in de Achterhoek. Zelf lees ik de krant maar 55 jaar. In Rotterdam, waar ik als puber hier in de buurt twee jaar lang honderd exemplaren van Het Rotterdams Parool in de brievenbussen deed tot de krant werd opgeheven. Zouden er nog meer abonnees van Het Parool zijn die buiten ­Amsterdam de krant decennia lang trouw zijn gebleven, bijvoorbeeld na de sluiting van de plaatselijke edities zoals die er waren in Den Haag en Amersfoort (tot 1963), Utrecht (1981) en Schiedam en Rotterdam (1971)? Misschien een suggestie voor een kortlopende rubriek?
Ronald van der Meer, Rotterdam