Opinie: ‘Ik droom van een windmolen in mijn tuin’

Elf jaar geleden verhuisde ik naar Amsterdam om Gezondheidswetenschappen en later Global Health te studeren aan de VU. Toen ik nog op de basisschool in een klein dorpje in de Achterhoek zat, had niemand gedacht dat ik zo’n studie ooit zou halen. Mijn rapport in groep 3 beloofde weinig goeds, de scores waren matig en mijn juf schreef met grote letters op: Martine droomt de hele dag. Nu ben ik dankbaar dat ik heb leren dromen. Dromen is een privilege in een tijd waarin meer dan 16 procent van de Amsterdamse huishoudens in armoede leeft. Want als je je rekeningen niet kunt betalen, dan is er geen ruimte in je hoofd om te dromen.

Op mijn studie leerde ik dat arm zijn ook nog eens een van de ongezondste dingen is die er bestaat. Iets waar je natuurlijk nooit zelf voor kiest. Want armoede overkomt je, door een gebrek aan sociale zekerheid, door politieke keuzes. Van armoede word je ziek, en daardoor beland je nog verder in armoede. Mensen die in armoede leven wonen vaker in wijken met vervuilde lucht, omringd door snelwegen of zware industrie. Nóg iets wat zeer schadelijk is voor je gezondheid.

Klimaatontwrichting

Door luchtvervuiling, veroorzaakt door fossiele brandstoffen, fijnstof en stikstof, sterven jaarlijks twaalfduizend Nederlanders vroegtijdig. Daarnaast zorgen ze voor klimaatontwrichting en het verlies van biodiversiteit. Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie is klimaatverandering de grootste bedreiging voor onze gezondheid in deze eeuw. En als we zo doorgaan betekent het het einde van Amsterdam, het einde van Nederland, het einde van de mensheid. En dat alles is een politieke keuze.

Maar ik ben een dromer. En ik droom over het jaar 2027, waarin ik in een huis woon waar ik kan blijven zolang ik wil, in een woning die betaalbaar is, die warm is, waar ik uitkijk over het water en buiten zachtjes de wind door de bomen hoor waaien. Diezelfde wind die ervoor zorgt dat ik en mijn buren bijna gratis schone energie hebben. Want in mijn achtertuin staat dan een windmolen, onze windmolen, van mij en mijn buren. Ja, het ding maakt geluid, en dat hoor je, vooral omdat er geen auto’s meer rijden. Het is een geluid dat ons continu herinnert aan hoe we deze buurt samen hebben opgebouwd. Die windmolen geeft ons energie, eigenaarschap en onafhankelijkheid.

Dromen

Ik gun alle Amsterdamse kinderen een rapport waarin staat dat ze vooral lekker aan het dromen zijn. Dromen van een Amsterdam dat groeit in welvaart en bloeit in natuur en windmolens. Ook in mijn dromen zijn de windmolens niet zo mooi als de bomen. Maar ze staan symbool voor het verdwijnen van iets dat oneindig veel lelijker is: de fossiele industrie. Die we met dank aan die windmolens samen achter ons zullen laten. Want de fossiele industrie maakt ons en onze planeet iedere dag zieker.

En geloof me, hoewel ik een dromer ben en met hoop naar onze toekomst kijk, weet ik dat ook Amsterdam onder de klimaatcrisis zal gaan lijden. Om dat helemaal te voorkomen hebben we al te lang gewacht. En het feit dat die crisis gaat komen, is nóg een reden om heel hard in te zetten op ‘community wealth building’. Zodat we samen weerbaar zijn, als de klimaatcrisis op de stoep staat.

Offer

We zullen hier doorheen moeten komen, eerlijker, gelijkwaardiger en democratischer. En daarvoor hebben we politici nodig die eerlijk zijn over deze crisis en handelen vanuit klimaatrechtvaardigheid. En dat betekent dat er ook windmolens op land moeten komen in Amsterdam. Dat is ons eerlijke aandeel aan de enorme wereldwijde verandering die we samen moeten doormaken. Ons offer aan miljarden mensen die straks helemaal geen huis meer zullen hebben door overstromingen, droogte en watertekorten. En voor dat offer krijgen we zelfs ook veel terug: brede welvaart, gezonde lucht en duurzame energie voor iedereen.

Martine Doppen hield deze speech op donderdag 2 februari in de raadscommissie Duurzaamheid en Circulaire economie.