Opinie: ‘Heeft Amsterdam te weinig groen, of te veel hond?’

Het is zaterdagmiddag, ik trek de deur achter me dicht, wandel het IJsbaanpad af, over het sluisje, onder de A10 door. De snelweg verstilt en het Nieuwe Meer strekt zich voor mij uit, het is een mooi groengebied in Amsterdam. Ik ga enthousiast op pad, langs het water, door de bosschage terug. In het groenstrookje tussen het pad en het water zie ik al snel de eerste liggen: een grote drol van stront.

Ik denk: die paste zeker niet in de kakzak, en loop verder. Na vijf minuten ligt de volgende. Dit poepmachientje had waarschijnlijk last van darmkrampjes. Ik denk: deze derrie is onmogelijk op te rapen, en vervolg, iets minder enthousiast, mijn weg. Verderop ligt het definitieve einde van mijn enthousiasme. Deze hondenbezitter heeft de kont van de viervoeter schoongemaakt met billendoekjes en heeft de vieze doekjes naast de drol op het pad achtergelaten. Ik denk: de hond is in ieder geval schoon, en loop kokhalzend verder. Graag zou ik de wandeling tot een goed einde brengen maar het kwaad is geschied, ik kan het beeld niet meer van mijn netvlies krijgen.

Engerd

Snel begin ik aan de terugweg door de bosschage, weg van de viezigheid hier. Maar daar is hond Lulu, althans, ik denk dat ze zo heet, want de vermoedelijke eigenaar blijft van afstand die naam naar het dier schreeuwen. Lulu komt agressief op me af en begint intimiderend te blaffen. Ik ben niet bang voor honden, maar dit exemplaar laat mij toch even halt houden, Lulu is een engerd. Ik zie kans er zonder kleerscheuren langs te komen en loop verder. Tot slot passeert er nog een hondenbeest dat ook zijn bek naar me opentrekt. De hondenbaas slaat er geen acht op en loopt stoïcijns voorbij. Mijn humeur is inmiddels tot het nulpunt gedaald, de hond heeft zich dit stuk groen blijkbaar ook toegeëigend.

Thuis kom ik tot rust van de wandeling waarvan ik tot rust had moeten komen en vraag me af of er te weinig groen of te veel hond is in Amsterdam. Ik denk: te veel hond.

Jan van Zomeren, Amsterdam