Opinie: ‘Han Lips heeft het wat ons ouders betreft niet bij het rechte eind over documentaire Stil Water’

Wij waren een van de drie gezinnen die meededen aan de EO-documentaire Stil water. Helaas zoekt Han Lips in zijn recensie alleen maar de zwaarte op, terwijl de documentaire juist een oproep is om het leven te omarmen.

Als je het aangaat dat de realiteit is dat je kind kanker heeft, weet je dat je niks te kiezen hebt. Als je uit de angst en het drama wegblijft gebeuren er – elke dag – de prachtigste dingen. Ook als je kind kanker heeft en wel of niet herstelt. Het gaat niet om wat er gebeurt – John Lennon zei al eens: ‘Life is what happens while you are busy making other plans’ – maar dat het leven telkens vraagt om ons antwoord. Dat je je niet afvraagt waarom je dit overkomt. Dat is niet relevant, het gebeurt, het gaat erom wat je volgende stap is. En dan is het leven vol en zeer de moeite waard.

Dankbare reacties

Volgens Han Lips is een kind dat kanker krijgt het ergste wat je kan overkomen. Wij kunnen hem zeggen: het is goed te doen. Als je maar uit het drama en de angst blijft en elke dag leeft zoals hij je overkomt. Je hebt toch niks te kiezen, het is toch niet te voorkomen. Dus of dit nou het ergste is wat je kan overkomen… Wat doet het ertoe?

Ook de reden die Han Lips noemde om mee te doen aan Stil water slaat wat ons gezin betreft de plank volledig mis. We krijgen zoveel ongelooflijk dankbare reacties van mensen die het waardevol vinden en een bijdrage aan hun leven dat ze hebben kunnen meekijken. Waarom zouden we het kwetsbaarste wat er gebeurt willen afschermen? Juist het kwetsbare is waardevol, de enige plek waarin we elkaar echt kunnen ontmoeten. Onze kwetsbaarheid heeft onvermoede kwetsbaarheid bij anderen ontsloten, wat tot heel dierbare contacten leidt.

Stil water is misschien een documentaire om heel stil van te worden, maar het is ook een aansporing om het leven ten volle te omarmen en te aanvaarden, hoe lastig soms ook.

Hans en Martine Voerknecht-de Jong wonen in Pijnacker.