Opinie: ‘De boer is in essentie links, maar wordt in dit protest compleet voor de gek gehouden met wie de vijand is’

In een kroeg op de Maasstraat sta ik met twee andere import-Amsterdammers (lees: twee hebben drie kruisjes op hun onderarm getatoeëerd en ik noemde onlangs mijn thuisstad Arnhem on-ironisch de provincie) te bespreken wat we van de stortvloed aan stakingen en demonstraties van de afgelopen weken vinden.

We zijn het er alle drie over eens dat collectieve actie de weg naar verandering is, dat het vuilnispersoneel in zijn recht staat werk neer te leggen, dat we het helemaal niet erg vinden om vanuit huis te werken als het NS-personeel de treinen op een rangeerterrein geparkeerd laat staan, dat een demonstratie pas werkt als die de normale gang van zaken ontwricht, dat een bepaalde mate van geweld hier compleet in past, dat zonder dit gedachtegoed de vrouw wellicht nooit aan stemrecht was gekomen en dat we het wel geweten hadden wanneer we in de jaren zeventig waren opgegroeid. Een tikkeltje dramatisch misschien, maar glunderend proosten we hierop.

Tegelijkertijd zijn we dit gedachtegoed compleet vergeten als we het even later over de boerenprotesten hebben. Wat mist er in het boerenprotest om ook ons drieën over de streep te krijgen?

Spagaat

We zijn het er in ieder geval over eens dat de boer zich genaaid mag voelen. Buiten een feitenrelaas – waarbij we meermaals naar Lubach refereren –, zien we dat de boeren in een spagaat zitten door tegenstrijdige belangen. Daarnaast zien we ook dat dit protest niet enkel gaat om het behouden van een beroep, maar ook om een manier van leven. Een manier van leven die wij, twee consultants en een dichter, stiekem romantiseren nadat we weer een dag hebben vergaderd (gemeet) over doelen (KPI’s) die in de nabije toekomst (in de huidige sprint) behaald moeten worden.

De mate waarin de boeren een gezamenlijk front vormen is ook iets waar we ons in kunnen vinden. Binnen onze eigen linkse kringen is het niet gek om twee communisten te zien die elkaar de dood toewensen omdat de een het trotskisme aanhangt en de ander het leninisme.

Dan hebben we het nog niet eens gehad over de absurditeit van ons Randstedelijke bestaan. Dat we allemaal ongeveer de helft van ons inkomen uitgeven aan een piepkleine kamer waar we alleen neerstrijken om te slapen of om de was op te hangen. De tuinen bij onze ouders thuis voelen plots als een gigantische luxe. Deze onvrede uitten we ook door onze aanwezigheid bij het recentste woonprotest, waarin we de tocht door de Kalverstraat, die eerder verboden werd door de politie, zagen als essentieel onderdeel van het protest.

Toekomstvisie

Toch voelen we ons niet thuis in het boerenprotest en misschien ligt dit aan de toekomstvisie in het protest. Wil de boer ergens naartoe, of terug naar iets in het verleden waar er voor ons geen thuis is?

Het ligt eraan dat zoveel boeren zich volledig vinden in een extreemrechts gedachtegoed dat continu oppert Nederland terug te brengen naar een tijd waarin alles beter was. Een gedachtegoed dat een soort nuchterheid suggereert, maar zichzelf tegelijkertijd bont en blauw schouderklopt met een vreselijk kortzichtig beeld van wat het is om Nederlander te zijn, een gedachtegoed dat alles links van de PVV wegstreept als de vijand.

Daar en precies daar ligt de crux van ons gebrek aan steun. De boer is in essentie links, maar hij wordt in dit protest compleet voor de gek gehouden met wie de vijand is en zo in de val van extreemrechts gelokt. Boer, ontdoe je hiervan.

Mahat Arab is spokenwordartiest en werkzaam als producent.