Noord is jarig. Kom het met me vieren

De eerste lentezon laat zich zien. En dus breekt de tijd van het jaar aan dat je iets te enthousiast met net te weinig kleding naar buiten gaat om vervolgens hoestend en snotterend de volgende dag een droevig bericht te sturen naar je werkgever dat je het vandaag niet gaat halen. De tijd van het jaar dat het in de zon voelt als prezomer, maar één stap naar rechts in de schaduw en je wordt geklapt door de frisse winterwind. De tijd van het jaar dat je je om half zeven ’s avonds realiseert dat het nog licht is.

De lente komt eraan. Tergend langzaam, maar ze kondigt zichzelf aan. Doe alsjeblieft je thermokleding nog niet weg. Je muts, sjaal en handschoenen evenmin. De temperatuur is nog even min. Maar ga wel naar buiten, maak nog even zin. Adem die frisheid nog even in, als pepermunt.

Lente in Noord. In de ochtend een roze lucht over de ponthaven, blauwe hemel boven de Buiksloterkerk, de middagmaan boven het Buikslotermeerplein en in de avond weer die roze lucht, tegenover het NDSM-terrein. Het groene Baanakkerspark, het lichtbruine Vliegenbos, het marmerzwarte Noord-Hollands Kanaal en het verse Noorderpark. Niemand bezingt het voorjaar zo mooi als Maarten van Roozendaal: Ach ik ben goddank dus nog een keer een jonge lente waard.

De lente is natuurlijk de natuur; ouder worden in jong zijn, jonger worden in oud zijn, beter worden in fout zijn, warmer worden in koud zijn. Maar het is ook de cultuur: de markt, de mensen, de geluiden en geuren van allerlei verkeer, verkerend in de drukste kruispunten die Noord ooit gekend heeft. De ponten voller dan ooit, de dichtheid holler dan ooit. De straten bonter, de lonten korter, de verwarring completer, ruis in de ether.

Dat is het moment dat ik een springkussen bestel en laat opblazen op de pleintjes in Noord. Zonneplein, Purmerplein, Breedveld. Dat is het moment dat ik patat en limonade regel, een voetbal, een basketbal, speelkaarten, een schaakbord. Dat is het moment dat ik alle familie en vrienden een bericht stuur om met z’n allen naar buiten te komen omdat we iets te vieren hebben. Een enkeling vraagt met een misplaatst schuldgevoel of ze weer m’n verjaardag vergeten zijn. Nee, zeg ik. Noord is jarig. Kom het met me vieren.

En daar komen ze aangevlogen. Vogels van allerlei pluimage. Op scooters, fietsen, auto’s en skateboards. Of te voet. We laten een camera lopen. En een drone. Deze lente leggen we vast, voorgoed.

Op het pleintje, met de bankjes, met jong en oud, drankjes, brood op de plankjes. Ik ben in de buurt, zolang het nog duurt. Op het pleintje en de bankjes. Met jong en oud, drankjes, brood op de plankjes. Noordside, ik dank je.

Rapper en schrijver Massih Hutak (1992) schrijft elke week een column voor Het Parool. Lees al zijn columns hier terug.