Mooi, die zorgen om de oudjes onder de bajesklanten

Aan de lopende band bekreun ik me om de jongeren die steeds zwaardere misdrijven plegen en voor lange tijd in de gevangenissen verdwijnen, maar intussen halen juist ook de oudjes in de bajes de agenda in Den Haag.

Terecht, ook.

Van de ruwweg dertigduizend gedetineerden zijn er nu al een kleine zeshonderd boven de 65 jaar en we blijven vergrijzen – dat zal in de gevangenissen niet anders zijn.

Die populatie heeft behoefte aan bredere deuren en drempelloze cellen vanwege rolstoelen of rollators, erkende minister Franc Weerwind deze week in een brief aan de Tweede Kamer. Momenteel komen ze in de inrichtingen nog een heel eind met improviseren, maar dat blijft geen pretje. (Eenzelfde klacht hoorde ik laatst op bezoek in het Pieter Baan Centrum, de psychiatrische observatiekliniek in Almere, waar ze ook dringend behoefte hebben aan rolstoelvriendelijke cellen.)

Een vriend vroeg zich af of Vladimir Poetin weleens wakker ligt over kwesties als deze en gaf zelf het antwoord: nee, die stuurt zijn gedetineerden als kannonenvlees naar het front, dus het aantal opgesloten oudjes waarmee hij blijft zitten, zal beperkt zijn.

Zonder gekheid: het is hartverwarmend dat ‘we’ ons druk maken om de bewegingsvrijheid en benodigde geriatrische zorg voor onze gevangenen. Een rechtsstaat toont zijn aard in de omgang met de zwaksten. De straf is het opgesloten zijn, verder moet het ‘binnen’ zo humaan mogelijk zijn, en daar zijn we goed in. Ik speelde in gevangenissen al meerdere potjes tafeltennis met gedetineerden (winst, zeker, dank u).

Uit Weerwinds brief begreep ik overigens dat de oudere bajesklanten positiever zijn over ‘het leefklimaat’ dan jongeren. Jazeker, ook daar zijn dus enquêtes voor. (‘Met name over de omgang met medewerkers, de gezondheidszorg en het zelf kunnen koken zijn gedetineerden ouder dan 60 jaar gemiddeld positiever.’) Laten we het zo houden. We mogen trots zijn dat kwesties zoals deze hier spelen.

Toen in de grote Amsterdamse liquidatiezaak Passage een verdachte zo doodziek was dat hij amper kon zitten, werd hij voor mijn ogen bijna betutteld door leden van de parketpolitie.

In het hoger beroep over de afschuwelijke moord op advocaat Derk Wiersum kreeg de vermoede schutter vorige week van het gerechtshof toestemming over de gang van de zwaarbeveiligde rechtbank op Schiphol te rennen in zijn poging aan te tonen dat hij géén ‘opvallend huppeltje’ heeft, zoals getuigen van de schutter hadden beschreven.

Noem mij vijf landen waar zo’n olijke exercitie de ruimte krijgt in een strafzaak die het land zó schokt. Alles om ook een verdachte van dit kaliber de gelegenheid te bieden zijn onschuld aannemelijk te maken. Hij rende prima hoor, zag ik van twee meter afstand, al vermoed ik dat het de doorslag niet zal geven.

Paul Vugts schrijft elke vrijdag over zijn werk als misdaadverslaggever. In de Parool Misdaadpodcast vertelt hij samen met collega Wouter Laumans over ontwikkelingen in Amsterdam en ver daarbuiten.

Reageren? paul@parool.nl.