Moet je stemmen als iemand die je bent, of als iemand die je wil worden?
PlusTheodor Holman
“En wat ga jij stemmen, Theodor?”
“Oekraïne.”
“Wat zeg je?”
“O, sorry, ik was even afgeleid.”
Ach ja, de provinciale verkiezingen.
Ik heb er geen zin in. Elke dag schrijf ik weliswaar dat we moeten strijden voor de democratie – kijk maar naar Rusland of China of andere ondemocratische landen waar het altijd hommeles is – maar nu ik zelf moet stemmen, heb ik er mijn aandacht niet bij. Ondertussen weet ik dat het ook geen zin heeft om een kieswijzer in te vullen, want ik kan niet genuanceerd denken. Mijn keuzes zijn radicaal en mijn uitkomsten nog radicaler omdat ik een subversief karakter heb en een woedend digitaal denkend wezen ben – de zaken zijn verdomme goed of slecht – en dat wil ik niet. Ik wil een keurig empathisch persoon zijn uit wiens zoete hart rozen bloeien, een cherubijntje voor de mensheid wier vleugeltjes voortgestuwd worden door milieuvriendelijke windmolens.
Aan de andere kant ben ik slap. Een soort ‘Zelig’ zoals in die geniale film van Woody Allen uit 1983. Iemand die de ander altijd maar ter wille wil zijn en zich zo aanpast dat hij de ander wordt.
Moet je stemmen als iemand die je bent, of als iemand die je wil worden? Beide zijn in mijn geval verwerpelijk. Ik ben de persoon die ik afwijs en wil iemand worden die ik verwerpelijk vind.
“Snap je zelf wel wat je zegt?” “Ja hoor.”
Hoe dan ook, ik ga niet stemmen op een fascistische partij (FvD) die Poetin een groot denker vindt en tegen de wapenleveranties aan Oekraïne is. Maar ik kan ook niet op D66 stemmen omdat die partij constant ruikt naar censuurzweet en de vrijheid van meningsuiting wil behandelen als een afgerichte jachthond.
“Wat ga je nou stemmen?”
“Het is raar, maar er is geen partij die mij vertegenwoordigt. Dat tekent de tijd, vermoed ik.”
“Nee, dat tekent jou.”
Het is waar: het tekent mij. Het kan mijn leeftijd zijn. Van alle ideologieën heb ik wel een kopje thee gedronken. Het vuur van mijn kind had ik vroeger ook, maar is een vlammetje geworden dat ik uit beleefdheid brandende houd.
Mijn gedachten zitten vol met Oekraïne. Nog steeds heb ik het gevoel dat het gevaar door het merendeel van mijn landgenoten wordt onderschat als Zelenski verliest.
De kieskompasvragen naar meer of minder windmolens, meer natuur of bouwgrond, snelheidsbeperkingen, etc. raken dan aan het absurde en schreeuwen in mijn kop: “Geen zin!”
Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.
Reageren? t.holman@parool.nl.
