Mijn empathie ontwikkelt wrok en woede die wraak wil

Gisteren dacht ik wéér: ‘Het is maar goed dat ik de wetten niet maak, geen rechter ben en de rechtsstaat respecteer.’

Nadat ik had gehoord welk vonnis er was geveld in de zaak van de moord op advocaat Derk Wiersum – de twee moordenaars kregen dertig jaar waarvan ze er 28 daadwerkelijk moeten zitten – was er iemand op de radio die treurde over het feit dat wij te weinig empathie hebben met verschoppelingen.

Toevallig krijg ik dat verwijt ook vaak.

Te weinig empathie. Te weinig het vermogen om je in anderen in te leven.

Ik leefde me in in een jong gezin, een jonge vrouw, jonge kinderen, waarvan de vader, een advocaat, voor zijn huis werd neergeschoten. Het zou best zo kunnen zijn (hoewel dat is niet vastgesteld) dat een andere advocaat, een neef van de mogelijke opdrachtgever (maar dat weten we niet zeker, hè mensen) die zich ook wellicht heeft beziggehouden met witwassen van drugsgelden en het voorbereiden van ontsnappingen uit de zwaarst bewaakte gevangenis van Nederland, hier misschien medeschuldig aan was. Zoals die mogelijk schuldige advocaat ook iets te maken zou kunnen hebben met de liquidatie van Peter R. de Vries.

Mijn empathie maakte me misselijk.

En ik werd zinloos boos.

Zinloos, want wat had mijn empathie waardoor ik boos en misselijk werd voor zin? Had bijvoorbeeld de veroordeling van die twee klootzakken – die te stom zijn om voor de duvel te dansen – ook maar enig nut? Bevredigde het mijn gevoel voor rechtvaardigheid? Nee.

Had ik levenslang dan een goede straf gevonden? Ook niet.

Je zou hebben gewild dat ze tijdens het proces alles hadden opgebiecht. Wie hun opdrachtgever was bijvoorbeeld. Maar hun advocaat had ze ontraden te praten. Dat mag van de wet. Een verdachte hoeft zichzelf niet te beschuldigen, of zoiets.

Was het verstandig van die advocaten om ze het zwijgen aan te raden als je vervolgens dertig jaar krijgt? Hadden ze gepraat,dan hadden ze misschien minder straf gehad, maar ook hun liquidatie geregeld vanuit de gevangenis.

Advocaten, ze leveren empathie tegen betaling. Mijn empathie ontwikkelt intussen wrok en woede die wraak wil. Want, beste advocaten en rechters, ik weet dat de rechtsstaat ‘zo werkt’ en ik respecteer jullie, maar er schuurt iets. Dat begint nu te bloeden en daar wil ik van af! Want hoe meer ik onze rechtsstaat wantrouw, hoe meer ik mezelf begin te wantrouwen.

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.

Reageren? t.holman@parool.nl.