Lieverds, het is zo ontzettend kinderachtig om trots te zijn op je land

Ik kan hier natuurlijk weer een columnistendingetje tikken over een lekker gek herkenbaar onderwerp, dat je dan dus bijvoorbeeld in een vliegtuig zit om eindelijk eens rustig twee weken in de zon te zitten en dat je dan naast een witte proleet met rood behaarde armen terechtkomt, die de hele vlucht over zelf bier brouwen zit te lullen en dat hij dan aan jou vraagt of je nog een leuke naam voor dat bier weet en dat je zegt Hairy Redmouth en dat hij daar een aantekening van maakt op zijn telefoon en dat je dan zijn vrouw op het schermpje ziet verschijnen en dat je denkt: arm mens, iedere nacht met haar wang tegen rood haar in slaap vallen en iedere avond ondrinkbaar bier moeten slikken en dan moeten zeggen: jeetje, lekker, zelf gemaakt, wat knap, het is net van dat alcoholistenbier, met een vleugje spiritus – maar ik kan deze ruimte natuurlijk ook gebruiken om de wereld te redden.

Ik heb daar een avond over nagedacht en ik denk dat ik het heb. Komt ie: wees niet trots op je land. Trendwatcher Dijkshoorn voorspelt dan binnen een jaar wereldvrede. Bouw het langzaam op. Zet geen vlaggetje meer achter je naam op social media. Dat werkt slecht, als we tot elkaar moeten komen.

Dus geen plaatjes van tractors en een Nederlandse vlag achter je schuilnaam zetten. Niet als Molenpannekoek23289239 schrijven dat ze lekker ergens anders naartoe moeten vluchten, maar onder je eigen naam zeggen dat je liever in Andalusië uit je moeder was gegleden.

Laten we ermee stoppen, die kinderachtige trots op iets waar we geen enkele bijdrage aan hebben geleverd. Het ene moment zweefden we nog vredig tussen de organen van onze moeder en leken we op iets wat regisseur Stanley Kubrick ooit als beginshot van een film wilde gebruiken en tien minuten later zijn we opeens een Nederlander en zegt onze vader: “Gelukkig hebben we de beste ziekenhuizen ter wereld. Ik hoopte op een jongen.”

Lieverds, het is zo ontzettend kinderachtig om trots te zijn op je land. Terugverlangen naar de VOC-mentaliteit: de halve aardbol afreizen, collega’s met scheurbuik overboord mieteren en dan thuis komen met een schip vol peperkorreltjes, omdat Nederlanders ook weleens gekruid willen eten.

Trots zijn op dijken. Trots zijn op Japanners die met zijn zessen in een houten klomp van vier meter lang poseren. Kippenvel krijgen van drop. Kaas naar een familielid in Canada sturen. Houd daar mee op en vrede en liefde zullen de aarde overspoelen.

Nico Dijkshoorn schrijft wekelijks een column voor Het Parool en spreekt zijn bijdragen ook geregeld in.

Reageren? n.dijkshoorn@parool.nl.