Lezers delen herinneringen aan Wim de Bie: ‘Hij liet zich door ons zijn ‘Simpelbaret’ ontfutselen’

Televisiemaker Wim de Bie, die grote bekendheid kreeg als lid van het duo Van Kooten en De Bie, is maandag op 83-jarige leeftijd overleden. Lezers van Het Parool reageren: ‘Ik belde aan en vroeg om oude kranten. Die had hij niet.’

‘Alsof mijn favorieten de handen ineen geslagen hadden’

Toen ik zeven jaar was kocht ik mijn eerste singletje: ‘Sex & Drugs & Rock & Roll’ van Ian Dury. Toegegeven, een ietwat merkwaardige keuze voor een meisje van die leeftijd, maar ik was betoverd door de man, zijn muziek en zijn stem. En dat is altijd zo gebleven. In diezelfde tijd keek ik met mijn ouders al mee naar Het Simplisties Verbond; ik snapte veel nog niet, maar veel ook wel en vond het fantastisch. En ben later, in mijn jongvolwassenheid altijd trouw blijven kijken. Het was zo goed, grappig én betekenisvol, wakkerschuddend. Genieten! Wat schetste op een gegeven moment mijn verbazing? Ab van der Laak stond ineens ‘Bah, Bah, Bloemenbuurt’ te zingen....een cover van ‘Blackmail Man’ van Ian Dury! Verbouwereerd zat ik het aan te horen en ik viel haast van mijn stoel van geluk. Alsof mijn favorieten de handen ineen geslagen hadden. Compleet verwonderd bleef ik achter met de vraag: ‘Hoe is dit zo gekomen?’
Doenja Heemsbergen

‘Ik zie nu nog zijn aardige glimlach’

Jaren zeventig. Lang vergeten: het Simplisties Verbond kreeg zogenaamd ‘Interne Ruzie’. Koot wilde het allemaal gezellig houden. Bie, als altijd streng, niet. Hij ging op pad om zieltjes te winnen voor strakke meningen. Tijdens onze pauze, op de middelbare school, kwam Bie langs om daarover een item te draaien. Lang, enigszins onhandig, liet hij zich door ons zijn ‘Simpelbaret’ ontfutselen. Daarmee werd uiteraard heen en weer gefrisbeed. Totdat hij aimabel zei: ‘Kom jongens, geef m’n even die pet terug...’ Waarop wij massaal - inkoppertje - losbraken met ‘Stoont Als Een Garnaal’. Ik zie nu nog zijn aardige glimlach.
Hans de Graaf Bierbrauwer

‘Mijn vader keek me na het ‘godverdegodver’ misprijzend aan’

In het Groningse Musselkanaal van de jaren zeventig probeerde ik mijn ouders ervan te overtuigen om op zondagavond niet op de Duitse tv af te stemmen, maar op het programma van Koot en Bie. Want daarover ging het natuurlijk de volgende dag op de middelbare school. Als dan het ‘godverdegodver’ van Tedje van Es uit de gloednieuwe Philipskleurenkast klonk, kwam me dat op misprijzende blikken van mijn vader te staan. Die was als rechtgeaard katholiek overigens zelf niet vies van een potje vloeken als het zo uitkwam. Voor mij openden Koot en Bie het venster op een wereld die een belofte inhield waarnaar ik verlangde: vrijheid van denken, spreken en doen.
Frans Hempen

‘Ik ben Nederlander geworden dankzij Koot en Bie’

Koot en Bie waren het belangrijkste onderdeel van mijn inburgering in Nederland. Ik keek graag naar ze, soms met uitleg van mijn man, gierend en huilend van het lachen. Ik moest huilen toen ik Wim de Bie en zijn moeder hoorde over het trauma dat De Bie had opgelopen tijdens de oorlog in Den Haag. Ineens waren de verhalen van mijn Nederlandse moeder heel echt. De uitdrukking ‘K met peren’ gebruik ik af en toe, tot verbazing van velen. Ik merk dat ik toch Nederlander ben geworden dankzij Koot en de Bie.
Helen Kooijman - Atkins

‘Hij vroeg iedereen of hij licht hurkend langs mocht lopen’

Toen ik een keer in Athenaeum Boekhandel stond te lezen, kwam Wim de Bie binnen en vroeg hij alle bezoekers – ook mij – of hij licht hurkend langs mocht lopen, waarbij hij schuin naar boven keek – naar de titel van het boek dat wij, bezoekers, in handen hadden. Hij gaf je het gevoel dat het maar éven nodig was, als een dokter die ons een prik moest geven – het zou zo weer over zijn. Vriendelijk maar zeer beslist, het had ook een van zijn typetjes kunnen zijn. ‘Ja, ik heb het al gezien, dank u!’ In heel korte tijd had hij alle bezoekers zo ‘gescreend’.

Ik heb nog vaak aan dat moment teruggedacht: wat bezielde hem? Er liep geen camera met hem mee. Er zal ongetwijfeld ironie in het spel zijn geweest – maar hij had ook een hele serieuze kant. Aan het werk – van Heidegger meen ik – dat ik in handen had, zal het wel niet hebben gelegen. Wat het met hém deed om al die boektitels te registreren? Bracht hij de intellectuele ’staat’ van Nederland in kaart? Of was het gewoon nieuwsgierigheid? Dat hij intussen niet vies was van ‘moeilijke’ boeken, mag blijken uit zijn lidmaatschap van het Comité van Aanbeveling van de Stichting Menno ter Braak: literatuur en filosofie waren hem niet vreemd, de ironie van het simplisme is niet uit een simplistisch wereldbeeld ontstaan.
M. Wiegmans

‘Had hij maar wat meer benzinebonnen gehad...’

Van Kooten en De Bie waren hun tijd ver vooruit. Zó ver zelfs, dat De Bie in staat is geweest zijn dood met benzinebonnen af te kopen – zie het filmpje hieronder. Had hij er maar wat meer gehad...
Haroen

‘De lange man met een lange jas’

Ik zat in lijn 2, op weg naar niets. Het was een doordeweekse middag ergens in de jaren negentig. De tram stopte bij de halte die aan de zijkant van Atheneum boekhandel lag. Allerlei soorten mensen stapten uit. Om een of andere reden keek ik om, waardoor ik zag dat er helemaal achterin een lange man met een lange jas binnenkwam. Hij bewoog wat ongemakkelijk, alsof zijn lichaam hem in de weg zat. Hij nam plaats op een eenpersoons stoeltje bij het raam en poogde zijn benen zo neer te zetten, dat hij en eventueel passerende passagiers er zo min mogelijk last van hadden. Ondertussen ontstond er geroezemoes in de tram; hij werd herkend. Ik wist dat ik één ding niet moest doen: de man aanspreken. Toen ik uitstapte, kon ik het niet laten hem toe te knikken. Wim de Bie schonk me een korte, vriendelijke glimlach en keek daarna weer naar buiten.
Ralph Schippers

‘Wat een slag moet dit zijn voor zijn partner Koot’

Wat een schrik om te lezen over het overlijden van Wim de Bie. Ik behoor tot de oude garde die indertijd gekluisterd aan de televisie zat als Koot en Bie, in welke vorm dan ook, te zien waren. Deze mannen zijn nooit meer geëvenaard. Op een nu ongekende manier hekelden ze de toestand waar zij dat nodig vonden en vormden daarmee een schot in de roos bij velen die er ook zo over dachten, maar dit nooit zo voor het voetlicht konden brengen: met veel humor, altijd beschaafd, maar scherp de spijker op zijn kop slaand. We lagen vaak dubbel. Arjen Lubach komt een beetje in de buurt en dat is een groot compliment. Wat een slag moet dit zijn voor zijn partner Koot. Tja, één gaat er altijd eerst, maar ik rouw met hem mee.
Netty van Lookeren Campagne

‘Ik belde aan en vroeg of hij nog oude kranten had’

Op mijn dertiende, in 1980, was ik al een mateloze bewonderaar van Wim de Bie. Hij woonde om de hoek van ’t Willem de Zwijger College in Bussum waar ik op school zat. Ik en een schoolvriendje konden het niet laten om een keer aan te bellen. Tot onze stomme verbazing deed hij direct open. We konden even niks beters verzinnen dan: “Heeft u nog oude kranten?” Wim de Bie bleef uiterst vriendelijk en wenste ons nog een goede schooldag. Oude kranten had hij niet. We zagen de week daarna dezelfde voordeur in hun programma, waarbij de camera de woning binnenliep. Zo waren we toch nog een beetje binnen geweest.
Coen Decnop

‘Ons huis werd op z’n kop gezet voor Wim de Bie’

We waren van Amsterdam naar Naarden verhuisd, op de rand van Bussum. Een keer werden we benaderd of Wim de Bie bij ons thuis opnamen mocht maken. Dat was toen hij los van Kees van Kooten zijn eigen programma maakte. We vonden het een eer en we kregen er 250 gulden voor. De huiskamer werd op z’n kop gezet voor de juiste lichtinval. Een paar dagen later zagen we op zondagavond ons meubilair terug. Net zoals de opnamen op straat waren die altijd in de buurt gemaakt.
Henk Penseel

‘Ik zag mensen met een kolkende woede’

Ik lees in de media dat de heer De Bie een zeer vriendelijk en empathisch mens was. In zijn acts op tv zag ik vooral mensen met een ingehouden, kolkende woede (lachen natuurlijk, als student). Zoals de gepensioneerd leraar Duits (nog meer lachen) zou zeggen:

Der weiche Gang geschmeidig starker Schritte,
der sich im allerkleinsten Kreise dreht,
ist wie ein Tanz von Kraft um eine Mitte,
in der betäubt ein großer Wille steht.

Na ‘Aad van der Naad’ waren we uitgelachen (zie filmpje). De satire was werkelijkheid geworden. Dank voor alles mijnheer De Bie, een goede reis.
Philip Cramer

‘Hij vertelde dat de reclamesingle een jeugdzonde was’

Het wegvallen van iemand is altijd triest, maar naast het gemis van Van Kooten en De Bie uit de actualiteit is nu ook het fysieke gemis een feit. In de jaren tachtig ben ik Wim de Bie eens gaan opzoeken bij een signeersessie die hij hield bij sigarenwinkel Hajenius op het Rokin. Ik meen dat het om de presentatie van Meneer Foppe en het gedoe ging, maar dat weet ik niet meer zeker. Ik zocht hem niet op om zijn boekje te laten signeren, maar een singletje met een blanco hoes, waarop hij met Kees van Kooten een sketch opvoerde. Het was een reclamesingle waarop een interviewer (van Kooten) twee ‘sherry-kenners’ (van Kooten en De Bie) interviewde over een nieuw product: sherry uit een pak. Uiteraard deden ze dit op de hun zo vertrouwde wijze (‘Mitella - Amontillado’, met zwaar Haags accent), maar toen ik meneer de Bie confronteerde met het singletje was hij die toch vergeten. Hij reageerde: “Tja, een jeugdzonde. Dat deden we vroeger wel eens om de zomer door te komen.” Nadat hij hem had gesigneerd, met vergelijkbare tekst, ben ik met een vriend naar café de Schutter gegaan. Daar kwam ik tot de conclusie dat ik Wim de Bie het singletje moest geven. Dus ben ik teruggegaan naar Hajenius om het hem te geven. Het gesigneerde hoesje heb ik nog ergens ‘op zolder’. Wim de Bie was zonder reserve een mooie man. Scherp als satiricus en warm als mens.
Frans Beijer

‘Ook zonder Kees van Kooten kon hij er wat van’

Solo, zonder Kees van Kooten, kon Wim de Bie er ook wat van. Als Mr. P bijvoorbeeld, geïnspireerd op Pieter van Vollenhoven, die indertijd deel uitmaakte van het pianospelende trio Gevleugelde Vrienden. Mr. P’s schalkse blikken in de camera, zijn jolige ‘yeahs’, en de gekuiste ondertiteling van het nummer I wanna fuck you zijn me altijd bijgebleven. En dan kon hij ook nog eens geweldig goed pianospelen.
Carolien Zilverberg

‘Een groot verlies voor Nederland’

Wat een groot verlies voor Nederland. Met Wim de Bie (en Kees van Kooten) ben ik, als 67-jarige, praktisch opgegroeid. Wat hebben we altijd gelachen en wat was hun benadering tijdloos en innovatief. Voor mijn broer, die jaren in Zuid-Frankrijk woonde en groot fan was, namen we altijd hun nieuwste lp’s mee en leerden die vervolgens uit ons hoofd. Hartstikke jammer dat Wim er niet meer is.
Saskia Pouwels